Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

seek after

  • 1 inquīrō

        inquīrō sīvī (-sīsse, -sīssent, L.), sītus, ere    [<*> in + quaero], to seek after, search for: corpus funeris causā inquisitum, L.—To search into, examine, investigate, scrutinize: honestas, quam natura maxime inquirit: omnia ordine, L.: vitia tua, H.: rem inquisitam ad consulem detulit, after investigating it, L.: inquire in ea quae, etc.: patrios in annos, how long the father will live, O.: obstitit oceanus in se simul et in Herculem inquiri, Ta.: quid sit furere, H.: Cui placeas, O.: in eum quid <*>gat inquiritur, etc.—In law, to make an investigation, seek grounds of accusation: diem inquirendi postulare: de rebus capitalibus, Cu.: inquisitum missi de iis, quorum, etc., L.
    * * *
    inquirere, inquisivi, inquisitus V
    examine, investigate, scrutinize; seek grounds for accusation; search, seek

    Latin-English dictionary > inquīrō

  • 2 conquīrō

        conquīrō quīsīvī (sierit, C.), quīsītus, ere    [com- + quaero], to seek for, hunt up, search out, procure, bring together, collect: toto flumine navīs, Cs.: iubet omnia conquiri: quam plurimum pecoris ex agris, S.: Diodorum totā provinciā: quos potuit (colonos), N.: his ut conquirerent (sc. homines) imperavit, Cs.: pecuniam, L.: quem quisque notum habebat, Cs.: triumviri sacris conquirendis, L. — Fig., to seek after, search for, go in quest of: suavitates undique: voluptates, Cs.: litterae cogitatione conquirendae: artīs ad alqm opprimendum, Ta.: omnia contra sensūs: aliquid sceleris, to seek to commit.
    * * *
    conquirere, conquisivi, conquisitus V TRANS
    seek out; hunt/rake up; investigate; collect; search out/down/for diligently

    Latin-English dictionary > conquīrō

  • 3 conquiro

    conquīro ( - quaero), quīsīvi (arch. form CONQVAESEIVEI in inscrr.:

    conquisierit,

    Cic. Verr. 2, 4, 1, § 1; id. Rab. Perd. 5, 15), quīsītum, 3, v. a. [quaero], to seelc or search for, to procure, bring together, collect (class.; esp. freq. in the histt.).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    naves toto flumine Ibero,

    Caes. B. C. 1, 61:

    Lisso Parthinisque et omnibus castellis quod esset frumenti conquiri jussit,

    id. ib. 3, 42:

    haec (cornua) studiose conquisita,

    id. B. G. 6, 28:

    quam plurimum domiti pecoris ex agris,

    Sall. J. 75, 4:

    ea (sc. obsides, arma, servos),

    Caes. B. G. 1, 27 and 28:

    socios ad eum interficiendum,

    Nep. Dion, 8, 3:

    pecuniam,

    Liv. 29, 18, 6; cf.:

    dona ac pecunias acerbe per municipia,

    Tac. H. 3, 76 fin.:

    conquirere et comburere vaticinos libros,

    Liv. 39, 16, 8:

    desertores de exercitu volonum,

    id. 25, 22, 3:

    sacra,

    id. 25, 7, 5 Duker:

    virgines sibi undique,

    Suet. Aug. 71; 83:

    vulgo amantes,

    Prop. 1, 2, 23:

    duces,

    Curt. 9, 9, 1:

    fabros undique,

    Dig. 45, 1, 137, § 3.—
    B.
    Trop., to seek after, search for, go in quest of, to make search for (esp. freq. in Cic. and Tac.):

    conquisita diu dulcique reperta labore carmina,

    Lucr. 3, 419:

    suavitates undique,

    Cic. Off. 3, 33, 117:

    voluptates,

    Caes. B. C. 3, 96; cf.:

    conquirere et comparare voluptatem,

    Cic. Fin. 1, 13, 42; id. Ac. 2, 27, 87:

    vetera exempla,

    id. de Or. 3, 8, 29:

    piacula irae deum,

    Liv. 40, 37, 2:

    impedimenta,

    Tac. A. 1, 47:

    solacia,

    id. ib. 12, 68:

    argumenta,

    id. ib. 14, 44:

    causas,

    id. Or. 15:

    naturae primas causas,

    Cic. Univ. 14 med.:

    omnes artes ad opprimendum eum,

    Tac. A. 15, 56.—
    II.
    Esp. (con intens.), to seek for with earnestness, to search out eagerly or carefully (rare but class.).
    A.
    Lit.:

    Diodorum tota provincia,

    Cic. Verr. 2, 4, 19, § 39:

    (Liberam) investigare et conquirere,

    id. ib. 2, 4, 48, § 106: terrā marique conquiri, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2:

    conquirere consulem et sepelire,

    Liv. 22, 52, 6:

    eum ad necem,

    Vell. 2, 41, 2; Nep. Timol. 3, 1; Suet. Vit. 10.—
    B.
    Trop.:

    aliquid sceleris et flagitii,

    to seek to commit, Cic. Agr. 2, 35, 96.—Hence, conquīsītus, a, um, P. a. (acc. to II.), sought out, chosen, costly:

    conquisiti atque electi coloni,

    Cic. Agr. 2, 35, 96: peregrina et conquisita medicamenta, Cels. 5, 26, 23: figurae (opp. obviae dicenti), * Quint. 9, 3, 5.— Sup.:

    mensae conquisitissimis epulis exstruebantur,

    Cic. Tusc. 5, 21, 62.— Comp. prob. not in use.— Adv.: conquīsītē, carefully, with much pains (ante- and post-class., and only in posit.): conquisite commercata edulia, Afran. ap. Non. p. 28, 30:

    conquisite admodum scripsit Varro,

    Gell. 3, 10, 16; cf.:

    conquisite conscripsimus (corresp. with diligenter),

    Auct. Her. 2, 31, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > conquiro

  • 4 expetendus

    ex-pĕto, īvi or ĭi, ītum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To long for, seek after, aspire to, desire, covet, wish a thing (freq. and class.; syn.: appeto, affecto, cupio, concupisco, aveo, gestio, volo, opto, desidero, requiro).
    (α).
    With acc.: assunt, me expetunt, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. v. 49, ed. Vahl.):

    nihil hominem, nisi quod honestum sit, aut admirari aut optare aut expetere debere,

    Cic. Off. 1, 20, 66:

    unum ab omnibus ad id bellum imperatorem deposci atque expeti,

    id. de Imp. Pomp. 2, 5:

    Italia ab hoc auxilium absente expetivit,

    id. ib. 11, 30; cf.: Apollo unde sibi populi et reges consilium expetunt, Enn. ap. Cic. de Or. 1, 45, 199 (Trag. v. 186, ed. Vahl.):

    nunc a Flacco Lentuli poenae per vos expetuntur,

    are demanded, Cic. Fl. 38, 95:

    poenas ab aliquo,

    id. Pis. 7, 16; Liv. 1, 23, 4; cf.:

    jus ab invitis,

    id. 3, 40, 4:

    facinora ab aliquo,

    Plaut. Mil. 3, 1, 25:

    Plautinas fabulas,

    id. Cas. prol. 12:

    pecunia tantopere expetitur,

    Cic. de Or. 2, 40, 172; cf.:

    expetuntur divitiae ad usus vitae necessarios,

    id. Off. 1, 8, 25:

    mortem pro vita civium,

    id. Tusc. 1, 48, 116: ea vita expetitur, quae sit animi corporisque expleta virtutibus, id. Fin. 5, 13, 37:

    in qua (societate) omnia insunt, quae putant homines expetenda, honestas, gloria, etc.,

    id. Lael. 22, 84:

    non ficto crimine insectari, non expetere vitam, non capitis arcessere,

    to attempt one's life, id. Deiot. 11, 30:

    stulta sibi consilia,

    to seek out, contrive, Plaut. Most. 4, 1, 4.—Of an inanimate subject: mare medium terrae locum expetens, striving or tending towards, Cic. N. D. 2, 45, 116.—
    (β).
    With an object-clause (mostly poet.): quem quisque odit, periisse expetit, Enn. ap. Cic. Off. 2, 7, 23 (Trag. v. 403, ed. Vahl.); cf.:

    audire expetis?

    Plaut. Aul. 4, 4, 25:

    aliquid facere,

    id. Trin. 3, 2, 48:

    periisse expetunt,

    Liv. 40, 10, 5:

    dum nostram gloriam tua virtute augeri expeto,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 2: di me etsi perdunt, tamen esse adjutam expetunt, Pac. ap. Non. 104, 7:

    videre expeto te,

    Plaut. Rud. 1, 4, 20; cf.:

    hoc prius scire expeto, quid perdideris,

    Ter. Heaut. 5, 1, 17; id. Hec. 5, 1, 1; Hor. Epod. 11, 3; Ov. M. 7, 476; 9, 550 al.:

    quod et scire expeto et quaerere pudet,

    Curt. 4, 10, 32; 9, 3, 8; Plin. praef. 14.—
    (γ).
    With ut and subj.:

    fatebor et fuisse me et Sejano amicum et ut essem expetisse,

    Tac. A. 6, 8.—
    (δ).
    Absol.:

    ne legaretur A. Gabinius Cn. Pompeio expetenti ac postulanti,

    requesting, Cic. de Imp. Pomp. 19, 57.—
    * B.
    To reach, attain to any thing; with respect to time, to outlast:

    malo si quid bene facias, id beneficium interit: Bono si quid male facias, aetatem expetit,

    Plaut. Poen. 3, 3, 23.— Hence, expĕtendus, a, um, P. a., desirable, excellent:

    forma expetunda mulier,

    Plaut. Pers. 4, 3, 60.
    II.
    Intr. (perh. only ante-class.; cf. Liv. 1, 22, 7 Weisenb. ad loc.).
    A. 1.
    With in aliquem:

    delictum suum suamque culpam expetere in mortalem,

    Plaut. Am. 1, 2, 33:

    illius ira et maledicta in hanc,

    id. ib. 3, 2, 15: omnes clades hujus belli in eum, Tullus ap. Liv. 1, 22, 7:

    quojus ego hodie in tergum faxo ista expetant mendacia,

    Plaut. Am. 2, 1, 42.—
    2.
    With alicui:

    mea sit culpa, si id Alcumenae innocenti expetat,

    Plaut. Am. 3, 1, 12.—
    B.
    Absol., to fall out, happen, occur, result:

    nequiter paene expetivit prima parasitatio,

    Plaut. Am. 1, 3, 22 Lamb. (al. expedivit):

    in servitute expetunt multa iniqua,

    befall, id. ib. 1, 1, 20; so,

    eadem in vigilanti expetunt,

    id. Mil. 2, 4, 40 (not vigilantes, v. Ritschl ad h. l.).

    Lewis & Short latin dictionary > expetendus

  • 5 expeto

    ex-pĕto, īvi or ĭi, ītum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To long for, seek after, aspire to, desire, covet, wish a thing (freq. and class.; syn.: appeto, affecto, cupio, concupisco, aveo, gestio, volo, opto, desidero, requiro).
    (α).
    With acc.: assunt, me expetunt, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. v. 49, ed. Vahl.):

    nihil hominem, nisi quod honestum sit, aut admirari aut optare aut expetere debere,

    Cic. Off. 1, 20, 66:

    unum ab omnibus ad id bellum imperatorem deposci atque expeti,

    id. de Imp. Pomp. 2, 5:

    Italia ab hoc auxilium absente expetivit,

    id. ib. 11, 30; cf.: Apollo unde sibi populi et reges consilium expetunt, Enn. ap. Cic. de Or. 1, 45, 199 (Trag. v. 186, ed. Vahl.):

    nunc a Flacco Lentuli poenae per vos expetuntur,

    are demanded, Cic. Fl. 38, 95:

    poenas ab aliquo,

    id. Pis. 7, 16; Liv. 1, 23, 4; cf.:

    jus ab invitis,

    id. 3, 40, 4:

    facinora ab aliquo,

    Plaut. Mil. 3, 1, 25:

    Plautinas fabulas,

    id. Cas. prol. 12:

    pecunia tantopere expetitur,

    Cic. de Or. 2, 40, 172; cf.:

    expetuntur divitiae ad usus vitae necessarios,

    id. Off. 1, 8, 25:

    mortem pro vita civium,

    id. Tusc. 1, 48, 116: ea vita expetitur, quae sit animi corporisque expleta virtutibus, id. Fin. 5, 13, 37:

    in qua (societate) omnia insunt, quae putant homines expetenda, honestas, gloria, etc.,

    id. Lael. 22, 84:

    non ficto crimine insectari, non expetere vitam, non capitis arcessere,

    to attempt one's life, id. Deiot. 11, 30:

    stulta sibi consilia,

    to seek out, contrive, Plaut. Most. 4, 1, 4.—Of an inanimate subject: mare medium terrae locum expetens, striving or tending towards, Cic. N. D. 2, 45, 116.—
    (β).
    With an object-clause (mostly poet.): quem quisque odit, periisse expetit, Enn. ap. Cic. Off. 2, 7, 23 (Trag. v. 403, ed. Vahl.); cf.:

    audire expetis?

    Plaut. Aul. 4, 4, 25:

    aliquid facere,

    id. Trin. 3, 2, 48:

    periisse expetunt,

    Liv. 40, 10, 5:

    dum nostram gloriam tua virtute augeri expeto,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 2: di me etsi perdunt, tamen esse adjutam expetunt, Pac. ap. Non. 104, 7:

    videre expeto te,

    Plaut. Rud. 1, 4, 20; cf.:

    hoc prius scire expeto, quid perdideris,

    Ter. Heaut. 5, 1, 17; id. Hec. 5, 1, 1; Hor. Epod. 11, 3; Ov. M. 7, 476; 9, 550 al.:

    quod et scire expeto et quaerere pudet,

    Curt. 4, 10, 32; 9, 3, 8; Plin. praef. 14.—
    (γ).
    With ut and subj.:

    fatebor et fuisse me et Sejano amicum et ut essem expetisse,

    Tac. A. 6, 8.—
    (δ).
    Absol.:

    ne legaretur A. Gabinius Cn. Pompeio expetenti ac postulanti,

    requesting, Cic. de Imp. Pomp. 19, 57.—
    * B.
    To reach, attain to any thing; with respect to time, to outlast:

    malo si quid bene facias, id beneficium interit: Bono si quid male facias, aetatem expetit,

    Plaut. Poen. 3, 3, 23.— Hence, expĕtendus, a, um, P. a., desirable, excellent:

    forma expetunda mulier,

    Plaut. Pers. 4, 3, 60.
    II.
    Intr. (perh. only ante-class.; cf. Liv. 1, 22, 7 Weisenb. ad loc.).
    A. 1.
    With in aliquem:

    delictum suum suamque culpam expetere in mortalem,

    Plaut. Am. 1, 2, 33:

    illius ira et maledicta in hanc,

    id. ib. 3, 2, 15: omnes clades hujus belli in eum, Tullus ap. Liv. 1, 22, 7:

    quojus ego hodie in tergum faxo ista expetant mendacia,

    Plaut. Am. 2, 1, 42.—
    2.
    With alicui:

    mea sit culpa, si id Alcumenae innocenti expetat,

    Plaut. Am. 3, 1, 12.—
    B.
    Absol., to fall out, happen, occur, result:

    nequiter paene expetivit prima parasitatio,

    Plaut. Am. 1, 3, 22 Lamb. (al. expedivit):

    in servitute expetunt multa iniqua,

    befall, id. ib. 1, 1, 20; so,

    eadem in vigilanti expetunt,

    id. Mil. 2, 4, 40 (not vigilantes, v. Ritschl ad h. l.).

    Lewis & Short latin dictionary > expeto

  • 6 consequor

    consequi, consecutus sum V DEP
    follow, go/come after; attend on; pursue; catch up with, overtake; follow up; happen subsequently, ensue/follow in order/time; act accordingly, follow plan; seek after, aim at; achieve, reach; obtain; acquire, gain; grasp/comprehend

    Latin-English dictionary > consequor

  • 7 ex-petō

        ex-petō īvī, ītus, īre,    to seek after, strive for aim at, demand, ask: me: auxilium, T.: expetita conloquia, Cs.: unum ab omnibus ad id bellum inperatorem expeti: poenas ob bellum, L.: mortem pro vitā civium, meet eagerly: vitam, to attempt one's life: ne legaretur Gabinius Pompeio expetenti, at his request: Amor, qui me expetit urere, H.: virum cognoscere, O.: mare medium terrae locum expetens, tending towards: alcui amicus ut essem, Ta.—To desire, long for, wish: quem quisque odit, periisse expetit: gloriam virtute augeri: hoc scire expeto, T.: vincere.—To fall, be visited: ut in eum expetant clades belli, L.

    Latin-English dictionary > ex-petō

  • 8 inquiro

    inquīro, sīvi, sītum, 3, v. a. [in-quaero], to seek after, search for, inquire into any thing (cf. anquirere).
    I.
    Lit.:

    vera illa honestas, quam natura maxime inquirit,

    Cic. Tusc. 3, 2, 3:

    omnia ordine,

    Liv. 22, 7, 11:

    sedes,

    Just. 3, 4:

    inquire in ea quae memoriae sunt prodita,

    Cic. Leg. 1, 1, 4:

    de opere,

    Quint. 3, 11, 21:

    verborum originem,

    id. 1, 6, 28:

    aliquibus inquirenda quaedam mandare,

    id. 10, 1, 128:

    vitia (alicujus),

    Hor. S. 1, 3, 28:

    quid sit furere,

    id. ib. 2, 3, 41.—
    II.
    Trop.
    A.
    Jurid., to search for grounds of accusation against one:

    cum ego diem inquirendi in Siciliam perexiguam postulavissem,

    Cic. Verr. 1, 2, 6:

    in competitores,

    id. Mur. 21:

    de rebus capitalibus,

    Curt. 6, 8, 17:

    inquisitum missi de iis, quorum, etc.,

    Liv. 40, 20, 3.—
    B.
    To search, pry, examine, or inquire into any thing:

    si quis habet causam celebritatis, in eum quid agat inquiritur, etc.,

    Cic. de Off. 2, 13, 44:

    nimium inquirens in se, atque ipse sese observans,

    Cic. Brut. 82, 283:

    filius ante diem patrios inquirit in annos,

    to inquire how long his father will live, Ov. M. 1, 148:

    totum in orbem,

    id. ib. 12, 63:

    obstitit oceanus in se simul et in Herculem inquiri,

    Tac. G. 34.— Hence, inquīsītus, a, um, P. a., searched into or for:

    res,

    Liv. 10, 40, 10:

    corpus magna cum cura inquisitum,

    searched for, id. 22, 7, 5:

    istanc rem inquisitam certumst non amittere,

    not to neglect inquiry, Plaut. Am. 2, 2, 217.— Hence, adv.: inquīsītē, with investigation, thoroughly, Gell. 1, 3, 9; comp., id. 1, 3, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > inquiro

  • 9 inquisite

    inquīro, sīvi, sītum, 3, v. a. [in-quaero], to seek after, search for, inquire into any thing (cf. anquirere).
    I.
    Lit.:

    vera illa honestas, quam natura maxime inquirit,

    Cic. Tusc. 3, 2, 3:

    omnia ordine,

    Liv. 22, 7, 11:

    sedes,

    Just. 3, 4:

    inquire in ea quae memoriae sunt prodita,

    Cic. Leg. 1, 1, 4:

    de opere,

    Quint. 3, 11, 21:

    verborum originem,

    id. 1, 6, 28:

    aliquibus inquirenda quaedam mandare,

    id. 10, 1, 128:

    vitia (alicujus),

    Hor. S. 1, 3, 28:

    quid sit furere,

    id. ib. 2, 3, 41.—
    II.
    Trop.
    A.
    Jurid., to search for grounds of accusation against one:

    cum ego diem inquirendi in Siciliam perexiguam postulavissem,

    Cic. Verr. 1, 2, 6:

    in competitores,

    id. Mur. 21:

    de rebus capitalibus,

    Curt. 6, 8, 17:

    inquisitum missi de iis, quorum, etc.,

    Liv. 40, 20, 3.—
    B.
    To search, pry, examine, or inquire into any thing:

    si quis habet causam celebritatis, in eum quid agat inquiritur, etc.,

    Cic. de Off. 2, 13, 44:

    nimium inquirens in se, atque ipse sese observans,

    Cic. Brut. 82, 283:

    filius ante diem patrios inquirit in annos,

    to inquire how long his father will live, Ov. M. 1, 148:

    totum in orbem,

    id. ib. 12, 63:

    obstitit oceanus in se simul et in Herculem inquiri,

    Tac. G. 34.— Hence, inquīsītus, a, um, P. a., searched into or for:

    res,

    Liv. 10, 40, 10:

    corpus magna cum cura inquisitum,

    searched for, id. 22, 7, 5:

    istanc rem inquisitam certumst non amittere,

    not to neglect inquiry, Plaut. Am. 2, 2, 217.— Hence, adv.: inquīsītē, with investigation, thoroughly, Gell. 1, 3, 9; comp., id. 1, 3, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > inquisite

  • 10 venor

    vēnor, ātus ( inf. parag. venarier, Lucr. 5, 1248; gen. plur. part. venantum, Verg. A. 9, 551 al.), 1, v. dep. n. and a., to hunt, chase (cf.: capto, aucupor).
    I.
    Neutr.:

    qui venari solent,

    Cic. Fam. 2, 11, 2:

    quo me in silvam venatum vocas?

    Plaut. Men. 5, 2, 82:

    venatum in nemus ire parant,

    Verg. A. 4, 117:

    canum alacritas in venando,

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    tigris venatur,

    Val. Fl. 1, 493:

    tu praecipue curvis venare theatris,

    Ov. A. A. 1, 89.—Prov.:

    stultitia est venatum ducere invitas canes,

    Plaut. Stich. 1, 2, 82:

    piscari in aëre, Venari autem jaculo in medio mari,

    id. As. 1, 1, 87.—Part. as subst.:

    voces venantum,

    of hunters, Phaedr. 1, 12, 7.—
    II.
    Act.:

    i modo, venare leporem,

    Plaut. Capt. 1, 2, 81:

    canibus leporem, dammas,

    Verg. G. 3, 410:

    vespae muscas grandiores venantur,

    Plin. 11, 21, 24, § 72:

    conchae hiantes venantur cibum,

    id. 32, 11, 54, § 154:

    fugientes cum mari pisces,

    id. 16, 1, 1, § 3.—
    B.
    Trop., to hunt or seek after, to pursue a thing (mostly poet.):

    laudem modestiae,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    suffragia ventosae plebis,

    Hor. Ep. 1, 19, 37:

    viduas avaras frustis et pomis,

    id. ib. 1, 1, 78:

    viros oculis (filia),

    Phaedr. 4, 5, 4; cf.:

    amores,

    Ov. Med. Fac. 27.— Pass., Enn. Trag. 335; Prisc. p. 734 P.

    Lewis & Short latin dictionary > venor

  • 11 peto

    pĕto, īvi and ĭi, ītum, 3 ( perf. petīt, Verg. A. 9, 9;

    Ov F. 1, 109: petisti,

    Cic. Cat. 1, 5, 11; Verg. A. 4, 100; 12, 359:

    petistis,

    Auct. Her. 4, 15, 22:

    petissem,

    Cic. Verr. 1, 55, 145; Ov. M. 5, 26; Liv. 30, 25, 2:

    petisse,

    Cic. Quint. 11, 37; id. Verr. 2, 4, 63, § 140; Ov. [p. 1365] M. 9, 623; cf. Neue, Formenl. 2, 516 sq.), v. a. [Sanscr. root pat-, to fall upon, fly, find; Gr. pet- in piptô (pi-petô), to fall; cf. Lat. impetus and in petomai, to fly; cf. Lat. penna, acci-pit-er, etc.; the root of piptô, and therefore orig. to fall, fall upon; hence, to endeavor to reach or attain any thing].
    I.
    To fall upon any thing.
    A.
    Lit.
    1.
    In a hostile sense, to rush at, attack, assault, assail; to let fly at, aim a blow at, thrust at, etc. (class.; cf.:

    invado, aggredior): gladiatores et vitando caute, et petendo vehementer,

    Cic. Or. 68, 228:

    cujus latus mucro ille petebat,

    id. Lig. 3, 9:

    non latus aut ventrem, sed caput et collum petere,

    to thrust at, id. Mur. 26, 52:

    aliquem spiculo infeste,

    Liv. 2, 20:

    aliquem mālo,

    to throw an apple at any one, Verg. E. 3, 64:

    alicui ungue genas,

    Ov. A. A. 2, 452:

    aliquem saxis, id. de Nuce, 2: aprum jaculis,

    Suet. Tib. 72:

    aëra disco,

    Hor. S. 2, 2, 13:

    bello Penatìs,

    Verg. A. 3, 603:

    armis patriam,

    Vell. 2, 68, 3.—
    2.
    Without the notion of hostility: petere collum alicujus amplexu, to fall upon one's neck, to embrace one, M. Cael. ap. Quint. 4, 2, 124.—Esp. freq., to seek, to direct one's course to, to go or repair to, to make for, travel to a place:

    grues loca calidiora petentes,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    Cyzicum,

    id. Fam. 14, 4, 3:

    Dyrrhachium,

    id. Planc. 41, 97:

    naves,

    to seek, take refuge in their ships, Nep. Milt. 5, 5:

    caelum pennis,

    to fly, Ov. F. 3, 457:

    Graiis Phasi petite viris,

    visited by the Greeks, id. P. 4, 10, 52:

    Metellus Postumium ad bellum gerendum Africam petentem,... urbem egredi passus non est,

    attempting to go, starting, Val. Max. 1, 1, 2.— Transf., of things, to proceed or go towards:

    campum petit amnis,

    Verg. G. 3, 522:

    mons petit astra,

    towers toward the stars, Ov. M. 1, 316: aliquem, to seek, go to a person:

    reginam,

    Verg. A. 1, 717:

    ut te supplex peterem, et tua limina adirem,

    id. ib. 6, 115: aliquid in locum or ad aliquem, to go to a place or person for something, to go in quest of, go to fetch:

    visum est tanti in extremam Italiam petere Brundisium ostreas,

    to go to Brundisium for oysters, Plin. 9, 54, 79, § 169:

    myrrham ad Troglodytas,

    id. 12, 15, 33, § 66:

    harena ad Aethiopas usque petitur,

    id. 36, 6, 9, § 51:

    collis, in quem vimina petebantur,

    id. 16, 10, 15, § 37:

    quaeque trans maria petimus,

    fetch, id. 19, 4, 19, §§ 58, 52.—
    II.
    Trop.
    A.
    To attack, assail one with any thing (class.):

    aiiquem epistulā,

    Cic. Att. 2, 2, 2:

    aliquem fraude et insidiis,

    Liv. 40, 55:

    aliquem falsis criminibus,

    Tac. A. 4, 31.—
    B.
    To demand, seek, require (cf. posco).
    1.
    In gen.:

    ita petit asparagus,

    Varr. R. R. 1, 23:

    ex iis tantum, quantum res petet, hauriemus,

    Cic. de Or. 3, 31, 123:

    aliquem in vincula,

    Quint. 7, 1, 55:

    aliquem ad supplicium,

    id. 7, 6, 6: poenas ab aliquo, to seek satisfaction from or revenge one's self on any one. ut poenas ab optimo quoque peteret sui doloris, Cic. Att. 1, 16, 7:

    ut merito ab eā poenas liberi sui petere debuerint,

    Quint. 3, 11, 12.—
    2.
    In partic.
    a.
    To demand or claim at law, to bring an action to recover, to sue for any thing (syn.:

    postulo): causam dicere Prius unde petitur... Quam ille qui petit,

    Ter. Eun. prol. 11:

    qui per se litem contestatur, sibi soli petit,

    Cic. Rosc Com. 18, 53: aliquando cum servis Habiti furti egit;

    nuper ab ipso Habito petere coepit,

    id. Clu. 59, 163:

    qui non calumniā litium alienos fundos, sed castris, exercitu, signis inferendis petebat,

    id. Mil. 27, 74.—
    b.
    To beg, beseech, ask, request, desire, entreat (syn.: rogo, flagito, obsecro); constr with ab and abl. of pers. (cf. infra); ante- and postclass., with acc. of pers.:

    vos volo, vos peto atque obsecro,

    Plaut. Curc. 1, 2, 60; freq. with ut:

    a te etiam atque etiam peto atque contendo, ut, etc.,

    Cic. Fam. 13, 1, 5:

    peto quaesoque, ut, etc.,

    id. ib. 5, 4, 2:

    peto igitur a te, vel, si pateris, oro, ut,

    id. ib. 9, 13, 3:

    petere in beneficii loco et gratiae, ut,

    id. Verr 2, 3, 82, § 189:

    petere precibus per litteras ab aliquo, ut,

    id. Sull. 19, 55:

    pacem ab aliquo,

    Caes. B. G. 2, 13:

    opem ab aliquo,

    Cic. Tusc. 5, 2, 5:

    vitam nocenti,

    Tac. A. 2, 31:

    petito, ut intrare urbem liceret,

    Just. 43, 5, 6.—Also, with id or illud, and ut, etc.: illud autem te peto, ut, etc., Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2.—With obj.-clause (mostly poet.):

    arma umeris arcumque animosa petebat Ferre,

    Stat. Achill. 1, 352; cf.: cum peteret (solum) donari quasi proprio suo deo, Suet. Aug. 5: petit aes sibi dari eis artous, Gell. 9, 2, 1.—De aliquo (for ab aliquo), to beg or request of one (post-class.):

    si de me petisses, ut, etc.,

    Dig. 13, 6, 5.—Ab aliquo aliquid alicui, to beg a thing of one person for another (class.):

    M. Curtio tribunatum a Caesare petivi,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, 3: ab aliquo pro aliquo petere, to intercede for:

    in eorum studiis, qui a te pro Ligario petunt,

    Cic. Lig. 10, 31.—With ex and abl. pers. (v. infra d.):

    eum petit litteris, ut ad Britanniam proficisceretur,

    Capitol. Pertin. 3, 5; Eutr. 2, 24.—Hence, pĕtītum, i, n., a prayer, desire, request, entreaty, Cat. 68, 39.—
    (β).
    Polit. t. t., to apply or solicit for an office, to be a candidate for office (different from ambire, to go about among the people to collect their votes, to canvass, which took place after the petitio):

    nemo est ex iis, qui nunc petunt, qui, etc.,

    Cic. Att. 1, 1, 2:

    consulatum,

    id. Phil. 2, 30, 76:

    praeturam,

    id. Verr. 1, 8, 23; Liv. 1, 35.—
    c.
    To solicit a person, to seek to possess, to woo:

    libidine sic accensa (Sempronia) ut viros saepius peteret quam peteretur,

    Sall. C. 25, 3:

    cum te tam multi peterent, tu me una petisti,

    Prop. 3, 13, 27:

    formosam quisque petit,

    id. 3, 32, 4:

    multi illam petiere,

    Ov. M. 1, 478; cf.: quae tuus Vir petet, cave, ne neges;

    Ne petitum aliunde eat,

    Cat. 61, 151.—
    d.
    To endeavor to obtain or pursue, to seek, strive after any thing, Plaut. Ep. 1, 2, 40:

    fugā salutem petere,

    Nep. Hann. 11, 4:

    praedam pedibus,

    Ov. M. 1, 534:

    gloriam,

    Sall. C. 54, 5:

    eloquentiae principatum,

    Cic. Or. 17, 56:

    sanguinis profusio vel fortuita vel petita,

    intentional, designed, produced by artificial means, Cels. 2, 8.—With inf.:

    bene vivere,

    Hor. Ep. 1, 11, 29:

    victricemque petunt dextrae conjungere dextram,

    Ov. M. 8, 421; 14, 571:

    conubiis natam sociare Latinis,

    Verg. A. 7, 96:

    aliquem transfigere ferro,

    Mart. 5, 51, 3.—With ex and abl., over, in the case of:

    ex hostibus victoriam petere,

    Liv. 8, 33, 13:

    supplicium ex se, non victoriam peti,

    id. 28, 19, 11:

    imperium ex victis hostibus populum Romanum petere,

    id. 30, 16, 7.—
    e.
    To fetch any thing:

    qui argentum petit,

    Plaut. Ep. 1, 1, 53:

    cibum e flammā,

    Ter. Eun, 3, 2, 38:

    altius initium rei demonstrandae,

    Cic. Caecin. 4, 10:

    aliquid a Graecis,

    id. Ac. 1, 2, 8:

    a litteris exiguam doloris oblivionem,

    to obtain, id. Fam. 5, 15, 4:

    suspirium alte,

    to fetch a deep sigh, Plaut. Cist. 1, 1, 57; cf.:

    latere petitus imo spiritus,

    Hor. Epod. 11, 10; and:

    gemitus alto de corde petiti,

    Ov. M. 2, 622:

    haec ex veteri memoriā petita,

    Tac. H. 3, 5, 1.—
    f.
    To take, betake one's self to any thing:

    iter a Vibone Brundisium terrā petere contendi,

    Cic. Planc. 40, 96:

    diversas vias,

    Val. Fl. 1, 91:

    alium cursum,

    to take another route, Cic. Att. 3, 8, 2:

    aliam in partem petebant fugam,

    betook themselves to flight, fled, Caes. B. G. 2, 24.—
    g.
    To refer to, relate to ( poet.):

    Trojanos haec monstra petunt,

    Verg. A. 9, 128.

    Lewis & Short latin dictionary > peto

  • 12 sequor

        sequor (P. praes. gen. plur. sequentūm, V.), secūtus (-quūtus), ī, dep.    [SEC-], to follow, come after, follow after, attend, accompany: I prae, sequor, T.: cum omnibus suis carris, Cs.: servi sequentes, H.: hos falcati currūs sequebantur, Cu.: me intro hac, T.: signa, to march, S.: Ne sequerer moechas, H.: vallem, L.: scrutantīs quā evellant telum non sequitur, i. e. cannot be drawn out, L.: trahit manu lignum; Id vix sequitur, O.: zonā bene te secutā, i. e. which you fortunately have worn, H.— To follow, succeed, come after, come next: sequitur hunc annum Caudina pax, L.: ut male posuimus initia, sic cetera sequuntur: tonitrum secuti nimbi, O.: quae sequuntur, and so forth: sequitur illa divisio, ut, etc.— To go to, seek, be bound for, have for a destination: Formias nunc sequimur: loca, Cs.: Italiam, V.: Rura, O.— To follow, chase, pursue: finem sequendi, Cs.: facere: hanc pestem agmen sequebatur: hostīs, Cs.: (te) fugacem, H.: feras, O.— To follow, fall to the share of, belong to: ut urbes captae Aetolos sequerentur, L.: heredes monumentum ne sequeretur, H.: quo minus petebat gloriam, eo magis illa sequebatur, S.—Fig., to follow, succeed, result, ensue: si verbum sequi volumus, hoc intellegamus necesse est, etc.: patrem sequuntur liberi, take the rank of, L.: damnatum poenam sequi oportebat, ut, etc., to befall, Cs.: modo ne summa turpitudo sequatur, ensue: ex hac re, L.— To follow, take as guide, comply with, accede to, obey, imitate, adopt, conform to: sententiam Scipionis, Cs.: vos vestrum<*> que factum omnia deinceps municipia sunt secuta, have imitated, Cs.: Crassi auctoritatem: quid? iudices non crimina, non testīs sequentur? shall be influenced by: naturam: victricia arma, V.: me auctorem: non lingua valet... nec vox aut verba sequuntur, i. e. obey the will, V.— To follow, pursue, strive after, aim at, seek: iustitiam: amoenitatem: Caesaris gratiam, Cs.: linguam et nomen, L.: Mercedes, H.: ferro extrema, V.—Of an inference, to follow, be proved: ut sequatur vitam beatam virtute confici: hoc sequitur, ut familia Tulli concidi oportuerit?: non enim sequitur, ut, etc.— To follow naturally, come easily, be readily controlled, be obtained without effort: oratio ita flexibilis, ut sequatur, quocumque torqueas: nihil est quod tam facile sequatur quocumque ducas, quam oratio: Verbaque provisam rem non invita sequentur, H.
    * * *
    sequi, secutus sum V DEP
    follow; escort/attend/accompany; aim at/reach after/strive for/make for/seek; support/back/side with; obey, observe; pursue/chase; range/spread over; attain

    Latin-English dictionary > sequor

  • 13 sector

    1.
    sector, ōris, m. [id.], one who cuts or cuts off, a cutter (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    zonarius,

    a cutpurse, Plaut. Trin. 4, 2, 20:

    collorum,

    a cutthroat, Cic. Rosc. Am. 29, 80 (v. II.); so id. ib. 31 fin.:

    feni,

    a haycutter, mower, Col. 11, 1, 12.—
    II.
    Publicists' t. t., a bidder, purchaser at a public sale of goods captured or confiscated by the State (cf. quadruplator):

    sectores vocantur qui publica bona mercantur,

    Dig. 4, 146:

    cum de bonis et de caede agatur, testimonium dicturus est is, qui et sector est et sicarius: hoc est, qui et illorum ipsorum bonorum, de quibus agitur, emptor atque possessor est et eum hominem occidendum curavit, de cujus morte quaeritur,

    Cic. Rosc. Am. 36, 103:

    sector sis,

    id. Phil. 2, 26, 65:

    Pompeii (sc. bonorum),

    id. ib. 13, 14, 30; Crassus ap. Cic. Fam. 15, 19, 3:

    ubique hasta et sector,

    Tac. H. 1, 20:

    hastae subjecit tabernas, nec sector inventus est,

    Flor. 2, 6, 48; Pacat. Pan. Theod. 25, 28; Claud. IV. Cons. Hon. 496; cf. Ps.-Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 20, § 52, p. 172, and 2, 1, 23, §

    61, p. 177 Orell.—In a double sense, with the signif. I.: nescimus per ista tempora eosdem fere sectores fuisse collorum et bonorum?

    cutthroats and cutpurses, Cic. Rosc. Am. 29, 80. —
    * B.
    Trop.:

    hinc rapti pretio fasces sectorque favoris Ipse sui populus,

    seller of his favor, Luc. 1, 178.—
    III. 2.
    sector, ātus, 1 ( inf. sectarier, Plaut. Mil. 2, 1, 13; id. Rud. 1, 2, 57; Hor. S. 1, 2, 78), v. dep. freq. a. [sequor], to follow continually or eagerly, in a good or bad sense; to run after, attend, accompany; to follow after, chase, pursue (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    equidem te jam sector quintum hunc annum,

    Plaut. Pers. 2, 1, 5:

    servum misi, qui sectari solet meum gnatum,

    id. Ep. 3, 4, 50: Chrysogonum (servi), Cic. Rosc. Am. 28, 77:

    praetorem circum omnia fora,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 169:

    si mercede conducti obviam candidatis issent, si conducti sectarentur,

    id. Mur. 32, 67:

    at sectabuntur multi,

    id. ib. 33, 70:

    neque te quisquam stipator Praeter Crispinum sectabitur,

    Hor. S. 1, 3, 139:

    equitum manus quae regem ex more sectatur,

    Tac. A. 15, 2; 15, 33 fin.; Gell. 20, 6, 1 et saep.:

    mulieres sectarier,

    to run after, Plaut. Mil. 2, 1, 13; 3, 1, 183; cf.:

    desine matronas sectarier,

    Hor. S. 1, 2, 78:

    ipse suas sectatur oves, at filius agnos,

    accompanies, guards, Tib. 1, 10, 41:

    aratrum,

    to follow the plough, id. 2, 3, 7: canes, to follow the hounds (that hunt on before), Prop. 3, 14 (4, 13), 14:

    aliquem,

    to run after, pursue, Plaut. Cist. 2, 2, 1: servum, Cato ap. Gell. 17, 6, 3:

    homo ridicule insanus, qui ejusmodi est, ut eum pueri sectentur,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148:

    ne scuticā dignum horribili sectere flagello,

    Hor. S. 1, 3, 119:

    exagitet nostros Manes sectetur et umbras, etc.,

    Prop. 2, 8, 19 (2, 8 b, 19).— To visit a place gladly, to frequent:

    gymnasia,

    Plin. Ep. 1, 22, 6.— Absol.:

    homo coepit me obsecrare, Ut sibi liceret discere id de me: sectari jussi (alluding to the train of followers who accompanied the ancient philosophers),

    Ter. Eun. 2, 2, 31; id. Phorm. 1, 2, 36: at sectabantur multi... Quid opus est sectatoribus? (of the train of a candidate) Cic. Mur. 34, 71.—
    B.
    In partic., to pursue, chase, hunt animals: sues silvaticos in montibus, Varr. ap. Non. 555, 31:

    sectaris apros,

    Verg. E. 3, 75:

    gallinam,

    Plaut. Mil. 2, 2, 7:

    simiam,

    id. ib. 2, 2, 24; 2, 2, 106; 2, 3, 13 sq.;

    2, 6, 25: leporem,

    Hor. S. 1, 2, 106; 2, 2, 9 et saep.:

    cervam videre fugere, sectari canes,

    Ter. Phorm. prol. 7.—
    II.
    Trop., to follow or strive after; to pursue eagerly (not freq. till after the Aug. per.; not in Cic.): quid vos hanc miseram ac tenuem sectamini praedam? * Caes. B. G. 6, 35; so,

    praedam,

    Tac. A. 1, 65:

    facinora,

    Plaut. Mil. 3, 1, 28:

    lites,

    Ter. Phorm. 2, 3, 61:

    nomina tironum,

    Hor. S. 1, 2, 16:

    sectantem levia nervi Deficiunt,

    id. A. P. 26:

    gymnasia aut porticus,

    Plin. Ep. 1, 22, 6:

    omnes dicendi Veneres,

    Quint. 10, 1, 79; cf.:

    quas figuras,

    id. 9, 3, 100:

    voluptatem,

    id. 10, 1, 28:

    eminentes virtutes,

    to seek out, Tac. A. 1, 80:

    contumaciam sententiarum, habitum vultumque ejus,

    to seek to imitate, id. ib. 16, 22:

    praecepta salubria,

    Suet. Aug. 89:

    commoda,

    id. ib. 25:

    luxuriosa convivia,

    Just. 11, 10, 2:

    in alienis eripiendis vitam sectari,

    id. 27, 2, 8. —
    (β).
    With a rel. or subj.-clause, to hunt or track out, busy one's self:

    mitte sectari, rosa quo locorum Sera moretur,

    Hor. C. 1, 38, 3:

    non ut omnia dicerem sectatus, sed ut maxime necessaria,

    Quint. 1, 10, 1.
    In a pass.
    signif.:

    qui vellet se a cane sectari,

    Varr. R. R. 2, 9, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > sector

  • 14 requiro

    rĕ-quīro, sīvi or sii, sītum, 3, v. a. [quaero], to seek again; to look after, to seek or search for; to seek to know, to ask or inquire after (class.; cf.: repeto, reposco, exploro).
    I.
    In gen.: Ph. Quid quaeritas? Ha. Vestigium hic requiro, Qua, etc., Plaut. Cist. 4. 2, 58:

    ego illam requiram jam, ubi ubi est,

    id. Ep. 3, 4, 56; so,

    aliquem,

    id. As. 2, 2, 1; id. Capt. 3, 1, 13; id. Bacch. 3, 5, 2; id. Pers. 4, [p. 1575] 6, 14; Ter. Ad. 3, 4, 65; id. Phorm. 2, 1, 79; 5, 6, 41; Caes. B. C. 2, 35; Cic. Rep. 1, 28, 44; Sall. C. 40, 1: legatos Allobrogum, Greg. M. in Job, 31, 54; Amm. 23, 6 al.; cf.:

    juvenem oculisque animoque,

    Ov. M. 4, 129:

    oculis terram,

    Curt. 4, 7, 11:

    cerva requisita,

    Gell. 15, 22, 6:

    libros,

    Cic. Fin. 3, 3, 10; cf.:

    scripta SCtis abolita,

    Suet. Calig. 16:

    extractum anulum,

    id. Tib. 73:

    membra omnia,

    Quint. 11, 2, 13:

    artus, ossa,

    Ov. M. 2, 336:

    portus Velinos,

    Verg. A. 6, 366:

    cibos,

    Col. 8, 8, 1:

    vinum generosum et lene,

    Hor. Ep. 1, 15, 18:

    animi neque admirantur neque requirunt rationes earum rerum, quas semper vident,

    Cic. N. D. 2, 38, 96:

    causam tam facilis eventus,

    Front. Strat. 3, 1, 2; cf.

    causam,

    Ov. M. 10, 388:

    vera,

    Lucr. 1, 640:

    tua facta,

    Ov. H. 6, 31:

    mea facta,

    id. M 13, 211:

    quaedam requisita se occultant, et eadem forte succurrunt,

    Quint. 11, 2, 7; cf. id. 8, prooem. § 30 Zumpt N. cr.; id. 5, 10, 121:

    quod si quis parum credat, apud ipsum (Lucilium) in nono requirat,

    id. 1, 7, 19.—With dependent clause:

    requireres, rogitares, quis esset, aut unde esset, etc.,

    Plaut. Merc. 3, 4, 48:

    (bestiae) ut requirant atque appetant, ad quas se applicent ejusdem generis animantes,

    Cic. Lael. 21, 81:

    illud quoque requisivi, quā ratione, etc.,

    id. Quint. 29, 88; cf. id. N. D. 1, 22, 60:

    requirunt, num aliquid, etc.,

    Quint. 12, 9, 17:

    forsitan et, Priami fuerint quae fata, requiras,

    Verg. A. 2, 506:

    cum requisisset ubinam esset,

    Nep. Att. 10, 4:

    secum, cur sit bis rapta, requirit,

    Ov. M. 15, 233.— Impers. pass.:

    requiretur fortasse nunc, quemadmodem, etc.,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22. — Absol.:

    videmusne, ut pueri... pulsi requirant et aliquid scire se gaudeant?

    Cic. Fin. 5, 18, 48:

    subito res vetustas reddere se et offerre, nec tantum requirentibus, sed etiam sponte interim,

    Quint. 11, 2, 5:

    pande requirenti nomen terraeque tuumque,

    Ov. M. 4, 679. —
    b.
    Requirere ex or ab aliquo (aliquid), to ask, demand, inquire any thing of a person; to question a person about any thing:

    ex quibus requiram, quonam modo latuerint aut ubi, etc.,

    Cic. Cael. 28, 67:

    si quis requirit cur Romae non sim,

    id. Att. 12, 40, 3; cf.:

    saepe ex me requiris, cur, etc.,

    Tac. Or. 1:

    quoniam nihil ex te hi requirunt,

    Cic. Rep. 2, 38, 64; Quint. 1, 6, 31:

    facilia sunt ea, quae a me de Vatinio requiris,

    Cic. Fam. 1, 9, 19; cf.:

    ut id a me neve in hoc reo neve in aliis requiras,

    id. ib. 1, 9, 19:

    illud mihi numquam in mentem venit a te requirere,

    id. Ac. 1, 1, 5:

    aliquid de antiquitate ab aliquo,

    Nep. Att. 20, 2. —
    II.
    In partic., with the accessory idea of need, to ask for something needed; to need, want, lack, miss, be in want of, require (syn. desidero):

    omnes hoc loco cives Romani vestram severitatem desiderant, vestram fidem implorant, vestrum auxilium requirunt,

    Cic. Verr. 2, 5, 67, § 172:

    qui beatus est, non intellego, quid requirat, ut sit beatior,

    id. Tusc. 5, 8, 23:

    habuit, non habet: desiderat, requirit, indiget,

    id. ib. 1, 36, 87: isto bono utare, dum assit;

    cum absit, ne requiras: nisi forte adulescentes pueritiam, paulum aetate progressi adulescentiam debent requirere,

    id. Sen. 10, 33; id. Fin. 1, 18, 61:

    magnam res diligentiam requirebat,

    Caes. B. G. 6, 34:

    non ex liberis populis reges requiri,

    Cic. Rep. 1, 32, 48:

    mala causa est quae requirit misericordiam, Publ. Syr. v. 312 Rib.: divitias,

    Tib. 1, 1, 41.—
    b.
    Pass., to be required, i. e. to be requisite, necessary:

    in hoc bello Asiatico virtutes animi magnae et multae requiruntur,

    Cic. Imp. Pomp. 22, 64:

    haec in altercatione,

    Quint. 6, 3, 46:

    aliquae orationes ad cognoscendam litium rationem requiruntur,

    id. 10, 1, 23; Col. 1, 7, 1.—
    B.
    Transf., like desiderare, to perceive to be wanting, to look in vain for, to miss:

    qui (oculi) quocumque inciderunt, veterem consuetudinem fori et pristinum morem judiciorum requirunt,

    Cic. Mil. 1, 1:

    libertatem meam,

    id. Planc. 38, 93:

    et pacis ornamenta et subsidia belli,

    id. Imp. Pomp. 2, 6: unum historikon, id. Att. 6, 1, 8:

    Caesaris in se indulgentiam,

    Caes. B. G. 7, 63:

    quae nonnumquam requirimus,

    Cic. Mur. 29, 61:

    aliquid,

    Quint. 2, 10, 15:

    multos, Quos quondam vidi,

    Ov. M. 7, 515:

    vereor, ne desideres officium meum... sed tamen vereor, ne litterarum a me officium requiras,

    Cic. Fam. 6, 6, 1:

    in quo equidem majorum nostrorum saepe requiro prudentiam,

    id. Par. 1, 1, 7.— Hence, rĕquīsītum, i, n., P. a., as subst. (acc. to II.), a want, need, requirement (rare): ad requisita naturae, i. e. to the calls, Sall. Fragm. ap. Quint. 8, 6, 59 (Hist. 1, 54 Dietsch); Spart. Car. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > requiro

  • 15 re-petō

        re-petō īvī, ītus, ēre,    to fall upon again, attack anew, strike again: regem repetitum ad terram adfixit, after repeated attacks, L.: repetita per ilia ferrum, O.: ad Nolam armis repetendam, L.—To seek again, return to, revisit: fratresque virumque, O.: Hispanā Penatīs ab orā, H.: viam, quā venisset, retrace, L.: domum, H.: Africam, L.: praesaepia, V.: quid enim repetiimus (sc. patriam)? L.—To seek again, demand anew: Gallum a Verticone, qui litteras deferat, Cs.: repetitumque, duobus uti mandaretur imperium, the demand was made again, L.—To seek again, demand back, retake, demand in compensation, claim: pro illā quidquam abs te preti, T.: abs te sestertium miliens ex lege: quae erepta sunt: obsides, Cs.: si forte suas repetitum venerit plumas, H.: Politorium rursus bello repetitum, was retaken, L.: eam, quam patri suo spoponderim, dignitatem: pro eo (beneficio) gratiam, L.: parentum poenas a filiis: ne mors quidem in repetendā libertate fugienda, in the effort to recover: per occasionem libertatem, L.: beneficia ab nullo, S.—In phrases, with res, in war or at law, to demand restitution, require satisfaction: fetialīs mittendi ad res repetendas, L.: bellum rebus repetitis indictum, i. e. for reprisals. —With pecuniam: pecuniam repetere, to sue for the recovery of money: lex de pecuniis repetundis, concerning extortion: pecuniarum repetundarum reus, of extortion, S.: alqm repetundis postulare (sc. pecuniis), sue for extortion, Ta.—To fetch back, bring again, retake, recall: Repudiatus repetor, I was rejected, and am recalled, T.: ad haec (impedimenta) repetenda, Cs.: alii (elephanti) deinde repetiti ac traiecti sunt, were brought and passed over, L.—To take hold of again, undertake anew, enter upon again, recommence, resume, renew, repeat: praetermissa repetimus, incohata persequimur: eadem vetera consilia: Hoc opus, H.: repetitum Mulciber aevum Poscit, O.: auspicia de integro, L.: repetita suis percussit pectora palmis, i. e. again and again, O.: longo Vellera mollibat tractu, by drawing out repeatedly, O.: haec decies repetita placebit, H.—In discourse, to draw, deduce, derive, go back to, seek, trace: populum a stirpe: repetere populi originem: usque a Corace nescio quo: narratio, si non ab ultimo repetetur: res remotas ex litterarum monumentis: tam alte repetita oratio: primā repetens ab origine, V.: longius: repetitis atque enumeratis diebus, reckoned backwards, Cs.—To think over, trace in thought, call to mind, recall, recollect: mearum praecepta litterarum: supra repetere ac paucis instituta maiorum disserere, S.: noctem, O.: te animo repetentem exempla tuorum, V.: memoriā vetera: memoriam ex annalibus, L.

    Latin-English dictionary > re-petō

  • 16 anquīrō

        anquīrō sīvī, sītus, ere    [am- (for ambi-) + quaero], to seek on all sides, look about, search after: aliquem: omnia, quae sunt, etc.—Fig., to inquire diligently, examine into: alqd: conducat id necne: quid valeat id, anquiritur: de alio.— Esp., to conduct a judicial inquiry: de perduellione, L. — To prosecute (with gen. or abl. of the punishment): cum capitis anquisissent, L.: pecuniā anquirere, for a fine, L.
    * * *
    anquirere, anquisivi, anquisitus V
    seek, search diligently after, inquire into, examine judicially; indict

    Latin-English dictionary > anquīrō

  • 17 repeto

    rĕ-pĕto, īvi or ĭi, ītum, 3, v. a., to fall upon or attack again or anew, to strike again (syn. repercutio).
    I.
    Lit. (in gen. not till after the Aug. per.):

    regem repetitum saepius cuspide ad terram affixit,

    after he had repeatedly attacked him, Liv. 4, 19; cf.:

    mulam calcibus et canem morsu,

    Sen. Ira, 3, 27, 1:

    repetita per ilia ferrum,

    Ov. M. 4, 733; 6, 562.— Absol.:

    bis cavere, bis repetere,

    to attack twice, Quint. 5, 13, 54:

    signum erat omnium, Repete!

    strike again, Suet. Calig. 58:

    ad Nolam armis repetendam,

    Liv. 9, 28:

    repetitus toxico,

    id. Claud. 44. —
    B.
    In partic.
    1.
    To prosecute again:

    condicione propositā, ut, si quem quis repetere vellet, par periculum poenae subiret,

    Suet. Aug. 32; id. Dom. 8 and 9; Dig. 48, 2, 3; 48, 16, 10; 15.—
    2.
    To seek again; to go back to, return to, revisit a person or thing.
    (α).
    With acc.:

    fratresque virumque,

    Ov. H. 3, 143:

    Nearchum,

    Hor. C. 3, 20, 6:

    Penates, ab orā Hispanā,

    id. ib. 3, 14, 3:

    viam, quā venisset,

    to retrace, Liv. 35, 28; cf. id. 9, 2, 8:

    castra,

    id. 31, 21; Suet. Tib. 12:

    domum,

    Hor. C. 1, 15, 6; Ov. P. 4, 4, 41; id. M. 3, 204:

    patriam,

    id. H. 18, 123; Just. 32, 3, 7:

    Africam,

    Liv. 25. 27:

    locum,

    id. 3, 63:

    retro Apuliam,

    id. 22, 18; cf. id. 31, 45 fin.; 40, 58 fin.:

    rursus Bithyniam,

    Suet. Caes. 2:

    urbem atque ordinem senatorium,

    id. Vit. 1:

    paludes,

    Hor. C. 3, 27, 9:

    cavum,

    id. Ep. 1, 7, 33:

    praesepia,

    Verg. E. 7, 39:

    urbem,

    id. A. 2, 749:

    Macedoniam,

    Nep. Eum. 6, 1:

    pugnam (shortly before, redire in pugnam),

    Liv. 37, 43:

    expeditionem,

    Suet. Claud. 1.—
    (β).
    With prep.:

    onerarias retro in Africam repetere,

    Liv. 25, 25 fin. Drak.:

    ad vada,

    Verg. Cul. 104:

    ad prima vestigia,

    Grat. Cyn. 245.—
    (γ).
    Absol.:

    quid enim repetiimus (sc. patriam)?

    Liv. 5, 51.—Freq. in medic. lang., to return, recur:

    morbi repetunt,

    Cels. 2, 1; 3, 22; 4, 4; 14 al. —
    II.
    Transf. (class.).
    A.
    To fetch, bring, or take back (cf. revoco).
    1.
    Lit.:

    filium istinc repetere,

    Plaut. Truc. 4, 3, 72:

    repudiatus repetor,

    Ter. And. 1, 5, 14:

    Lysias est Atticus, quamquam Timaeus eum quasi Liciniā et Muciā lege repetit Syracusas,

    Cic. Brut. 16, 63:

    qui maxime me repetistis atque revocastis,

    id. Dom. 57, 144:

    navigo in Ephesum, ut aurum repetam ab Theotimo domum,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 7:

    ad haec (impedimenta) repetenda,

    Caes. B. C. 3, 76:

    aliquid ab Urbe,

    Suet. Calig. 39; cf.:

    thoracem Magni Alexandri e conditorio ejus,

    id. ib. 52 fin.:

    partem reliquam copiarum continenti,

    id. Aug. 16:

    alii (elephanti) deinde repetiti ac trajecti sunt,

    others were then brought and passed over, Liv. 21, 28:

    ut alium repetat in eundem rogum,

    Sen. Oedip. 61. —
    2.
    Trop., in partic.
    a.
    To take hold of or undertake again; to enter upon again; to recommence, resume, renew, repeat an action, a speech, etc. (cf.:

    renovo, restauro): praetermissa repetimus, incohata persequimur,

    Cic. Fin. 5, 19, 51:

    longo intervallo haec studia repetentem,

    id. Fat. 2, 4; id. Att. 15, 11, 1:

    oratio carens hac virtute (sc. ordine) necesse est multa repetat, multa transeat,

    Quint. 7, prooem. §

    3: ad verbum repetita reddantur,

    id. 11, 2, 39 et saep.:

    eadem vetera consilia,

    Cic. Verr. 1, 6, 17:

    hoc primus repetas opus, hoc postremus omittas,

    Hor. Ep. 1, 6, 48:

    susurri Compositā repetantur horā,

    id. C. 1, 9, 20:

    relicta,

    id. Ep. 1, 7, 97:

    verba,

    Ov. H. 20, 9:

    audita,

    id. ib. 20, 193:

    repetitum Mulciber aevum Poscit,

    id. M. 9, 422:

    auspicia de integro,

    Liv. 5, 17:

    pugnam,

    id. 10, 36 acrius bellum, Just. 12, 2, 13:

    iter,

    Ov. A. A. 3, 747:

    sollemnia,

    Tac. A. 3, 6 fin.:

    spectacula ex antiquitate,

    to restore, Suet. Claud. 21; cf.:

    genera ignominiarum ex antiquitate,

    id. Tib. 19:

    legatum,

    Dig. 30, 1, 32:

    usum fructum,

    ib. 7, 4, 3.— With de:

    de mutatione litterarum nihil repetere hic necesse est,

    Quint. 1, 7, 13.— With object-clause:

    repetam necesse est, infinitas esse species,

    Quint. 6, 3, 101; 46: ut repetam coeptum pertexere dictis, Lucr. 1, 418; cf.:

    commemorare res,

    id. 6, 936.— Poet.: rĕpĕtītus, a, um, as an adv., repeatedly, anew, again:

    repetita suis percussit pectora palmis,

    Ov. M. 5, 473; 12, 287:

    robora caedit,

    id. ib. 8, 769:

    vellera mollibat longo tractu,

    by drawing out repeatedly, id. ib. 6, 20; cf.:

    haec decies repetita placebit,

    Hor. A. P. 365. —
    b.
    In discourse, to draw, deduce, derive from anywhere; to go back to, begin from anywhere (cf. deduco):

    populum a stirpe,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    repetere populi originem,

    id. ib. 2, 1, 3:

    ipsius juris ortum a fonte... stirpem juris a naturā,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    usque a Corace nescio quo et Tisiā,

    id. de Or. 1, 20, 91; 2, 2, 6:

    ab ultimā antiquitate,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    brevis erit narratio, si non ab ultimo repetetur,

    id. Inv. 1, 20, 28; Quint. 5, 10, 83:

    aliquid a Platonis auctoritate,

    Cic. Tusc. 5, 12, 34:

    ingressio non ex oratoriis disputationibus ducta sed e mediā philosophiā repetita,

    id. Or. 3, 11:

    res remotas ex litterarum monumentis,

    id. Inv. 1, 1, 1: initia amicitiae ex parentibus nostris, Bithyn. ap. Cic. Fam. 6, 16 init.:

    verba ex ultimis tenebris, ex vetustate,

    Quint. 8, 3, 25; 11, 1, 49; 1, 4, 4:

    alte vero et, ut oportet, a capite repetis, quod quaerimus,

    Cic. Leg. 1, 6, 18:

    tam longa et tam alte repetita oratio,

    id. de Or. 3, 24, 91; id. Rep. 4, 4, 4:

    repetam paulo altius, etc.,

    id. Clu. 24, 66:

    altius omnem Expediam primā repetens ab origine famam,

    Verg. G. 4, 286; so,

    altius,

    Quint. 5, 7, 27; 6, 2, 2; 11, 1, 62; Suet. Ner. 2:

    transilire ante pedes posita et alia longe repetita sumere,

    Cic. de Or. 3, 40, 160; so,

    longe,

    id. Fam. 13, 29, 2; id. Div. 2, 58, 119:

    longius,

    id. Inv. 1, 49, 91; Quint. 5, 7, 17; 5, 11, 23:

    repetitis atque enumeratis diebus,

    reckoned backwards, Caes. B. C. 3, 105; so,

    repetitis diebus ex die vulneris,

    Dig. 9, 2, 51, § 2:

    repetitā die,

    ib. 10, 4, 9, § 6; 39, 2, 15, § 31; 43, 19, 1, § 10; 22, 4, 3.—
    c.
    Repetere aliquid memoriā, memoriam rei, or (rarely without memoriā) aliquid, to call up again in the mind; to call to mind, recall, recollect (cf.:

    revoco, recordor): cogitanti mihi saepenumero et memoriā vetera repetenti,

    Cic. de Or. 1, 1, 1; id. Fam. 11, 27, 2; id. Rep. 1, 8, 13; Verg. A. 1, 372:

    repete memoriā tecum, quando, etc.,

    Sen. Brev. Vit. 3, 3; cf. with object-clause: memoriā repeto, diem esse hodiernum, quo, etc., Scipio Afric. ap. Gell. 4, 18, 3; Quint. 1, 6, 10:

    repete temporis illius memoriam,

    Cic. Deiot. 7, 20; id. Verr. 2, 4, 47, § 105:

    memoriam ex annalibus,

    Liv. 8, 18:

    veteris cujusdam memoriae recordationem,

    Cic. de Or. 1, 2, 4.—Without memoriā:

    reminisci quom ea, quae tenuit mens ac memoria, cogitando repetuntur,

    Varr. L. L. 6, § 44 Müll.:

    si omnium mearum praecepta litterarum repetes, intelleges, etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    supra repetere et paucis instituta majorum disserere,

    Sall. C. 5, 9:

    unde tuos primum repetam, mea Cynthia, fastus,

    Prop. 1, 18, 5:

    cum repeto noctem, quā, etc.,

    Ov. Tr. 1, 3, 3:

    te animo repetentem exempla tuorum,

    Verg. A. 12, 439.— With object-clause:

    repeto, me correptum ab eo, cur ambularem,

    Plin. Ep. 3, 5, 16; 7, 6, 7; 13; Suet. Gram. 4:

    multum ante repetito, concordem sibi conjugem, etc.,

    Tac. A. 3, 33.— Absol.:

    inde usque repetens, hoc video,

    Cic. Arch. 1, 1:

    genitor mihi talia (namque Nunc repeto) Anchises fatorum arcana reliquit,

    Verg. A. 7, 123; 3, 184.—
    B.
    To ask, demand, or take again or back; to demand or claim what is due (syn. reposco).
    1.
    In gen.
    a.
    Lit.:

    si quis mutuom quid dederit, fit pro proprio perditum, quom repetas,

    Plaut. Trin. 4, 3, 45; cf. id. ib. 5, 2, 7:

    suom,

    id. Ps. 1, 3, 63:

    neque repeto pro illā quidquam abs te pretii,

    Ter. Eun. 4, 6, 11:

    bona sua,

    Cic. Verr. 2, 3, 13, § 32:

    abs te sestertium miliens ex lege,

    id. Div. in Caecil. 5, 19:

    ereptas pecunias,

    id. ib. 5, 18; cf.:

    quae erepta sunt,

    id. Sull. 32, 89:

    mea promissa,

    id. Planc. 42, 101:

    obsides,

    Caes. B. G. 1, 31:

    urbes bello superatas in antiquum jus,

    Liv. 35, 16, 6:

    Homerum Colophonii civem esse dicunt suum, Chii suum vindicant, Salaminii repetunt,

    Cic. Arch. 8, 19:

    Cicero Gallum a Verticone repetit, qui litteras ad Caesarem referat,

    applied again for, Caes. B. G. 5, 49:

    si forte suas repetitum venerit plumas,

    Hor. Ep. 1, 3, 18:

    nec repetita sequi curet Proserpina matrem,

    Verg. G. 1, 39:

    Politorium rursus bello,

    to retake, Liv. 1, 33, 3.—
    b.
    Trop.: qui repetit eam, quam ego patri suo quondam spoponderim, dignitatem, Cic. Fl. 42, 106; cf.:

    pro eo (beneficio) gratiam repetere,

    Liv. 1, 47:

    civitatem in libertatem,

    id. 34, 22, 11:

    parentum poenas a consceleratissimis filiis,

    Cic. Rosc. Am. 24, 67:

    ab isto eas poenas vi repetisse, aliquo,

    id. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    ut ne mors quidem sit in repetendā libertate fugiendā,

    in the effort to recover, id. Phil. 10, 10, 20:

    libertatem per occasionem,

    Liv. 3, 49; cf.:

    dies ille libertatis improspere repetitae,

    Tac. A. 1, 8:

    beneficia ab aliquo,

    Sall. J. 96, 2:

    honores quasi debitos ab aliquo,

    id. ib. 85, 37:

    repete a me rempublicam,

    take back from me, Suet. Caes. 78: repetitumque, duobus uti mandaretur consulum nomen imperiumque, it was demanded again, that, etc., Liv. 3, 33: se repetere, to recover one ' s self, Sen. Ep. 104, 6.—
    2.
    In partic., publicists' and jurid. t. t.
    a.
    Of the fetiales: repetere res, to demand back from the enemy things which they had taken as booty; hence, in gen., to demand satisfaction:

    (fetiales) mittebantur antequam conciperetur (bellum), qui res repeterent,

    Varr. L. L. 5, § 86 Müll.; Liv. 1, 32; 4, 30; 7, 6; 32; Cic. Off. 1, 11, 36:

    jure gentium res repeto,

    Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch:

    amissa bello repetere,

    Just. 6, 6, 7; cf. clarigatio and clarigo. —
    b.
    In jurid. lang.: res repetere, to demand back or reclaim one ' s property before a court:

    in iis rebus repetendis, quae mancipi sunt,

    Cic. Mur. 2, 3.— Hence, transf., in gen., to seek to obtain, to reclaim: non ex jure manum consertum, sed magi' ferro Rem repetunt, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 277 Vahl.).—
    c.
    Pecuniae repetundae, or simply repetundae, money or other things extorted by a provincial governor, and that are to be restored (at a later period, referring to any bribed officer):

    L. Piso legem de pecuniis repetundis primus tulit,

    Cic. Verr. 2, 3, 84, § 195; 2, 4, 25, § 56; id. Brut. 27, 106; id. Off. 2, 21, 75:

    quorum causā judicium de pecuniis repetundis est constitutum,

    id. Div. in Caecil. 4, 11:

    clames te lege pecuniarum repetundarum non teneri,

    id. Clu. 53, 148:

    pecuniarum repetundarum reus,

    Sall. C. 18, 3:

    oppugnatus in judicio pecuniarum repetundarum,

    id. ib. 49, 2:

    quā lege a senatore ratio repeti solet de pecuniis repetundis,

    Cic. Clu. 37, 104:

    accusare de pecuniis repetundis,

    id. Rab. Post. 4, 9; id. Clu. 41, 114:

    cum de pecuniis repetundis nomen cujuspiam deferatur,

    id. Div. in Caecil. 3, 10:

    de pecuniis repetundis ad recuperatores itum est,

    Tac. A. 1, 74 fin. —With ellipsis of pecuniis:

    repetundarum causae, crimen, lex,

    Quint. 4, 2, 85; 5, 7, 5; 4, 2, 15; Tac. A. 4, 19; 13, 43; 12, 22; 13, 33; id. H. 1, 77; 4, 45; Plin. Ep. 2, 11, 3:

    repetundarum reus,

    Val. Max. 9, 12, 7:

    repetundarum argui,

    Tac. A. 3, 33:

    accusare,

    Suet. Dom. 8:

    postulari,

    Tac. A. 3, 66; Suet. Caes. 4:

    absolvi,

    Tac. A. 13, 30:

    convinci,

    Suet. Caes. 43:

    damnari,

    Tac. A. 3, 70; 14, 28:

    teneri,

    id. ib. 11, 7: Pilius de repetundis eum postulavit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2 (for which, §

    3, de pecuniis repetundis): neque absolutus neque damnatus Servilius de repetundis,

    id. ib. §

    3: damnatum repetundis consularem virum,

    Suet. Oth. 2 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > repeto

  • 18 requīrō

        requīrō sīvī, sītus, ere    [re-+quaero], to seek again, look after, search for: fratrem, T.: iuvenem oculis animoque, O.: terram oculis, Cu.: libros, V.: vinum generosum, H.— To seek to know, ask, inquire for, demand: Pande requirenti nomen tuum, O.: rationes rerum: mea facta, O.: ex quibus requiram, quem ad modum, etc.: ea, quae a me de Vatinio requiris: aliquid de antiquitate ab eo, N.: cur Romae non sim: Forsitan et, Priami fuerint quae fata, requiras, V.: ubinam esset, N.: dolus an virtus, quis in hoste requirat? V.— To need, want, lack, be in want of, require: desiderat, requirit, indiget: isto bono utare, dum adsit; cum absit, ne requiras: qui beatus est, non intellego, quid requirat, ut sit beatior: magnam res diligentiam requirebat, Cs.: in hoc bello virtutes animi requiruntur, are called for.—To perceive to be wanting, feel the lack of, look in vain for, miss: pristinum morem iudiciorum: pacis ornamenta: Caesaris indulgentiam in se, Cs.: quae (bona) nonnumquam requirimus, lament the absence of: Amissos longo socios sermone, i. e. lament, V.
    * * *
    requirere, requisivi, requisitus V
    require, seek, ask for; need; miss, pine for

    Latin-English dictionary > requīrō

  • 19 capto

    capto, āvi, ātum, 1, v. freq. act. [capio].
    I.
    Prop., to strive to seize, lay hold of a thing with zeal, longing, etc., to catch at, snatch, chase, etc.:

    (syn. aucupor, venor): Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina,

    Hor. S. 1, 1, 68; so id. ib. 1, 2, 108; Ov. M. 3, 432; 10, 42; cf.:

    aquam hianti ore,

    Curt. 4, 16, 12; and:

    imbrem ore hianti,

    id. 4, 7, 14:

    laqueo volucres, harundine pisces,

    Tib. 2, 6, 23; Verg. G. 1, 139; Hor. Epod. 2, 36; Ov. M. 8, 217; cf.:

    (meretrices) occurrebant amatoribus: Eos captabant,

    Plaut. Ep. 2, 2, 31:

    muscas,

    Suet. Dom. 3:

    modo cervicem, modo crura,

    Ov. M. 9, 37:

    collum,

    id. ib. 3, 428:

    patulis naribus auras,

    Verg. G. 1, 376; Ov. M. 7, 557; 4, 72:

    plumas ore,

    id. ib. 8, 198:

    umbras et frigora,

    Verg. E. 2, 8; cf. id. ib. 1, 53:

    auribus aëra,

    to catch the breeze, id. A. 3, 514:

    captata Hesperie,

    watched, sought for, Ov. M. 11, 768.—
    II.
    Figuratively.
    A.
    In gen., to strive after, long for, desire earnestly, try or seek to obtain (syn.: consector, appeto, aucupor;

    class.): sermonem,

    to watch, listen to, Plaut. Cas. 2, 8, 8; cf. Ter. Phorm. 5, 6, 29:

    sonitum aure admota,

    Liv. 38, 7, 8;

    solitudines,

    Cic. Tusc. 3, 26, 63:

    quid consili,

    to adopt, Plaut. As. 2, 2, 91; Ter. And. 1, 1, 143; 2, 4, 1:

    assensiones alicujus,

    Cic. Inv. 1, 31, 51:

    plausus,

    to covet, id. Pis. 25, 60:

    misericordiam,

    id. Phil. 2, 34, 86; id. Inv. 1, 55, 106:

    voluptatem,

    id. Fin. 1, 7, 24 (opp. praeterire):

    risus,

    to provoke, strive to excite, id. Tusc. 2, 7, 17; Quint. 6, 3, 26; Phaedr. 1, 29, 1:

    favorem,

    Quint. 6, 1, 25; Suet. Tib. 57: nomen imperatorium, D. Brut. ap. Cic. Fam. 11, 4:

    incerta pro certis,

    Sall. C. 20, 2; cf.:

    nubes et inania,

    Hor. A. P. 230:

    libertatis auram,

    Liv. 3, 37, 1; cf.:

    auram incertae famae,

    Curt. 4, 5, 8:

    occasionem,

    to watch for, Liv. 38, 44, 3; Suet. Caes. 7:

    tempus rei,

    Quint. 4, 2, 70; Liv. 4, 36, 3:

    tempestates,

    id. 5, 6, 4:

    brevitatem,

    Quint. 10, 1, 32:

    elegantiam actoris,

    id. 11, 3, 184:

    leporem propositionum ac partitionum,

    id. 11, 1, 53:

    solas sententias multas,

    id. 8, 5, 30:

    auctoritatem contemptu ceterorum,

    id. 12, 3, 12; 9, 2, 98; cf. id. 11, 3, 142:

    vox non captata, sed velut oblata,

    id. 9, 3, 73. —With inf. as object:

    prendique et prendere captans,

    Ov. M. 10, 58:

    laedere aliquem,

    Phaedr. 4, 8, 6:

    opprimere,

    id. 5, 3, 2:

    acquirere voluptates,

    Col. 8, 11, 1.—

    With a clause as object: cum, an marem editura esset variis captaret (i. e. magno studio quaereret) ominibus,

    Suet. Tib. 14.—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to capio, II. 2.) To seek to catch or take one in a crafty manner, to lie in wait for, seek to entrap, to entice, allure (constr. quem, quod, quem cujus rei, cum quo, inter se, or absol.):

    magnum hoc vitium vino'st: Pedes captat primum, luctator dolosu'st,

    Plaut. Ps. 5, 1, 6; cf.

    captatio: quā viā te captent, eādem ipsos capi?

    Ter. Hec. 1, 1, 16:

    tu si me impudicitiae captas, capere non potes,

    Plaut. Am. 2, 2, 189; 1, 1, 266; 2, 2, 163; id. Men. 4, 2, 83:

    astutemihi captandum'st cum illoc,

    id. Most. 5, 1, 21:

    quid ad illum qui te captare vult, utrum tacentem irretiat te an loquentem?

    Cic. Ac. 2, 29, 94:

    est quiddam quod suā vi nos adliciat ad sese, non emolumento captans aliquo, sed trahens suā dignitate,

    id. Inv. 2, 52, 157:

    hostem insidiis,

    Liv. 2, 50, 3:

    inter se,

    id. 44, 24, 8; 44, 25, 12: verba ( to interpret sophistically; cf. captio), Dig. 10, 4, 19.— Absol.: contra est eundum cautim et captandum mihi, Att. ap. Non. p. 512, 12; p. 512, 50: in colloquiis insidiari [p. 289] et captare, Liv. 32, 33, 11 ( = captionibus uti, studere fallere).—Hence,
    2.
    A standing expression, to practise legacy - hunting, to hunt for legacies (aliquem or aliquod):

    testamenta senum,

    Hor. S. 2, 5, 23; cf.

    hereditatem,

    Dig. 29, 6, 1:

    homines,

    Petr. 116, 6; Mart. 6, 63; Plin. Ep. 2, 20, 7; 4, 2, 2; Juv. 16, 56 al.; cf. captator and captatorius.—
    3.
    To take up, begin, of discourse:

    ubi captato sermone diuque loquendo ad nomen venere Jovis,

    Ov. M. 3, 279.

    Lewis & Short latin dictionary > capto

  • 20 ad

    ad, prep. with acc. (from the fourth century after Christ written also at; Etrusc. suf. -a; Osc. az; Umbr. and Old Lat. ar, as [p. 27] in Eug. Tab., in S. C. de Bacch., as arveho for adveho; arfuerunt, arfuisse, for adfuerunt, etc.; arbiter for adbiter; so, ar me advenias, Plant. Truc. 2, 2, 17; cf. Prisc. 559 P.; Vel. Long. 2232 P.; Fabretti, Glos. Ital. col. 5) [cf. Sanscr. adhi; Goth. and Eng. at; Celt. pref. ar, as armor, i.e. ad mare; Rom. a].
    I.
    As antith. to ab (as in to ex), in a progressive order of relation, ad denotes, first, the direction toward an object; then the reaching of or attaining to it; and finally, the being at or near it.
    A.
    In space.
    1.
    Direction toward, to, toward, and first,
    a.
    Horizontally:

    fugere ad puppim colles campique videntur,

    the hills and fields appear to fly toward the ship, Lucr. 4, 390: meridie umbrae cadunt ad septentrionem, ortu vero ad occasum, to or toward the north and west, Plin. 2, 13, and so often of the geog. position of a place in reference to the points of compass, with the verbs jacere, vergere, spectare, etc.:

    Asia jacet ad meridiem et austrum, Europa ad septentriones et aquiionem,

    Varr. L. L. 5, § 31 Mull.;

    and in Plin. very freq.: Creta ad austrum... ad septentrionem versa, 4, 20: ad Atticam vergente, 4, 21 al.—Also trop.: animus alius ad alia vitia propensior,

    Cic. Tusc. 4, 37, 81.—
    b.
    In a direction upwards (esp. in the poets, very freq.): manusque sursum ad caelum sustulit, Naev. ap. Non. 116, 30 (B. Pun. p. 13, ed. Vahl.): manus ad caeli templa tendebam lacrimans, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 50 ed. Vahl.); cf.:

    duplices tendens ad sidera palmas,

    Verg. A. 1, 93: molem ex profundo saxeam ad caelum vomit, Att. ap. Prisc. 1325 P.: clamor ad caelum volvendus, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 104 Mull. (Ann. v. 520 ed. Vahl.) (cf. with this: tollitur in caelum clamor, Enn. ap. Macr. S. 6, 1, or Ann. v. 422):

    ad caelumque ferat flammai fulgura rursum, of Aetna,

    Lucr. 1, 725; cf. id. 2, 191; 2, 325: sidera sola micant;

    ad quae sua bracchia tendens, etc.,

    Ov. M. 7, 188:

    altitudo pertingit ad caelum,

    Vulg. Dan. 4, 17.—
    c.
    Also in the direction downwards (for the usu. in):

    tardiore semper ad terras omnium quae geruntur in caelo effectu cadente quam visu,

    Plin. 2, 97, 99, § 216.
    2.
    The point or goal at which any thing arrives.
    a.
    Without reference to the space traversed in passing, to, toward (the most common use of this prep.): cum stupro redire ad suos popularis, Naev. ap. Fest. p. 317 Mull. (B. Pun. p. 14 ed. Vahl.):

    ut ex tam alto dignitatis gradu ad superos videatur potius quam ad inferos pervenisse,

    Cic. Lael. 3, 12: ad terras decidat aether, Lucan. 2, 58. —Hence,
    (α).
    With verbs which designate going, coming, moving, bearing, bringing near, adapting, taking, receiving, calling, exciting, admonishing, etc., when the verb is compounded with ad the prep. is not always repeated, but the constr. with the dat. or acc. employed; cf. Rudd. II. pp. 154, 175 n. (In the ante-class. per., and even in Cic., ad is generally repeated with most verbs, as, ad eos accedit, Cic. Sex. Rosc. 8:

    ad Sullam adire,

    id. ib. 25:

    ad se adferre,

    id. Verr. 4, 50:

    reticulum ad naris sibi admovebat,

    id. ib. 5, 27:

    ad laborem adhortantur,

    id. de Sen. 14:

    T. Vectium ad se arcessit,

    id. Verr. 5, 114; but the poets of the Aug. per., and the historians, esp. Tac., prefer the dative; also, when the compound verb contains merely the idea of approach, the constr. with ad and the acc. is employed; but when it designates increase, that with the dat. is more usual: accedit ad urbem, he approaches the city; but, accedit provinciae, it is added to the province.)—
    (β).
    Ad me, te, se, for domum meam, tuam, suam (in Plaut. and Ter. very freq.):

    oratus sum venire ad te huc,

    Plaut. Mil. 5, 1, 12: spectatores plaudite atque ite ad vos comissatum, id. Stich. fin.:

    eamus ad me,

    Ter. Eun. 3, 5, 64:

    ancillas traduce huc ad vos,

    id. Heaut. 4, 4, 22:

    transeundumst tibi ad Menedemum,

    id. 4, 4, 17: intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se, Lucil. ap. Charis. p. 86 P.:

    te oro, ut ad me Vibonem statim venias,

    Cic. Att. 3, 3; 16, 10 al.—
    (γ).
    Ad, with the name of a deity in the gen., is elliptical for ad templum or aedem (cf.:

    Thespiadas, quae ad aedem Felicitatis sunt,

    Cic. Verr. 4, 4; id. Phil. 2, 35:

    in aedem Veneris,

    Plaut. Poen. 1, 2, 120;

    in aedem Concordiae,

    Cic. Cat. 3, 9, 21;

    2, 6, 12): ad Dianae,

    to the temple of, Ter. Ad. 4, 2, 43:

    ad Opis,

    Cic. Att. 8, 1, 14:

    ad Castoris,

    id. Quint. 17:

    ad Juturnae,

    id. Clu. 101:

    ad Vestae,

    Hor. S. 1, 9, 35 al.: cf. Rudd. II. p. 41, n. 4, and p. 334.—
    (δ).
    With verbs which denote a giving, sending, informing, submitting, etc., it is used for the simple dat. (Rudd. II. p. 175): litteras dare ad aliquem, to send or write one a letter; and: litteras dare alicui, to give a letter to one; hence Cic. never says, like Caesar and Sall., alicui scribere, which strictly means, to write for one (as a receipt, etc.), but always mittere, scribere, perscribere ad aliquem:

    postea ad pistores dabo,

    Plaut. As. 3, 3, 119:

    praecipe quae ad patrem vis nuntiari,

    id. Capt. 2, 2, 109:

    in servitutem pauperem ad divitem dare,

    Ter. Ph. 4, 3, 48:

    nam ad me Publ. Valerius scripsit,

    Cic. Fam. 14, 2 med.:

    de meis rebus ad Lollium perscripsi,

    id. ib. 5, 3:

    velim domum ad te scribas, ut mihi tui libri pateant,

    id. Att. 4, 14; cf. id. ib. 4, 16:

    ad primam (sc. epistulam) tibi hoc scribo,

    in answer to your first, id. ib. 3, 15, 2:

    ad Q. Fulvium Cons. Hirpini et Lucani dediderunt sese,

    Liv. 27, 15, 1; cf. id. 28, 22, 5.—Hence the phrase: mittere or scribere librum ad aliquem, to dedicate a book to one (Greek, prosphônein):

    has res ad te scriptas, Luci, misimus, Aeli,

    Lucil. Sat. 1, ap. Auct. Her. 4, 12:

    quae institueram, ad te mittam,

    Cic. Q. Fr. 3, 5: ego interea admonitu tuo perfeci sane argutulos libros ad Varronem;

    and soon after: mihi explices velim, maneasne in sententia, ut mittam ad eum quae scripsi,

    Cic. Att. 13, 18; cf. ib. 16; Plin. 1, 19.—So in titles of books: M. Tullii Ciceronis ad Marcum Brutum Orator; M. T. Cic. ad Q. Fratrem Dialogi tres de Oratore, etc.—In the titles of odes and epigrams ad aliquem signifies to, addressed to.
    (ε).
    With names of towns after verbs of motion, ad is used in answer to the question Whither? instead of the simple acc.; but commonly with this difference, that ad denotes to the vicinity of, the neighborhood of:

    miles ad Capuam profectus sum, quintoque anno post ad Tarentum,

    Cic. de Sen. 4, 10; id. Fam. 3, 81:

    ad Veios,

    Liv. 5, 19; 14, 18; cf. Caes. B. G. 1, 7; id. B. C. 3, 40 al.—Ad is regularly used when the proper name has an appellative in apposition to it:

    ad Cirtam oppidum iter constituunt,

    Sall. J. 81, 2; so Curt. 3, 1, 22; 4, 9, 9;

    or when it is joined with usque,

    Cic. Verr. 2, 1, 34, § 87; id. Deiot, 7, 19.— (When an adjective is added, the simple acc. is used poet., as well as with ad:

    magnum iter ad doctas proficisci cogor Athenas,

    Prop. 3, 21, 1; the simple acc., Ov. H. 2, 83: doctas jam nunc eat, inquit, Athenas).—
    (ζ).
    With verbs which imply a hostile movement toward, or protection in respect to any thing, against = adversus:

    nonne ad senem aliquam fabricam fingit?

    Ter. Heaut. 3, 2, 34:

    Lernaeas pugnet ad hydras,

    Prop. 3, 19, 9: neque quo pacto fallam, nec quem dolum ad eum aut machinam commoliar, old poet in Cic. N. D. 3, 29, 73:

    Belgarum copias ad se venire vidit,

    Caes. B. G. 2, 5; 7, 70:

    ipse ad hostem vehitur,

    Nep. Dat. 4, 5; id. Dion. 5, 4: Romulus ad regem impetus facit (a phrase in which in is commonly found), Liv. 1, 5, 7, and 44, 3, 10:

    aliquem ad hostem ducere,

    Tac. A. 2, 52:

    clipeos ad tela protecti obiciunt,

    Verg. A. 2, 443:

    munio me ad haec tempora,

    Cic. Fam. 9, 18:

    ad hos omnes casus provisa erant praesidia,

    Caes. B. G. 7, 65; 7, 41;

    so with nouns: medicamentum ad aquam intercutem,

    Cic. Off. 3, 24:

    remedium ad tertianam,

    Petr. Sat. 18:

    munimen ad imbris,

    Verg. G. 2, 352:

    farina cum melle ad tussim siccam efficasissima est,

    Plin. 20, 22, 89, § 243:

    ad muliebre ingenium efficaces preces,

    Liv. 1, 9; 1, 19 (in these two passages ad may have the force of apud, Hand).—
    (η).
    The repetition of ad to denote the direction to a place and to a person present in it is rare:

    nunc tu abi ad forum ad herum,

    Plaut. As. 2, 2, 100; cf.:

    vocatis classico ad concilium militibus ad tribunos,

    Liv. 5 47.—(The distinction between ad and in is given by Diom. 409 P., thus: in forum ire est in ipsum forum intrare; ad forum autem ire, in locum foro proximum; ut in tribunal et ad tribunal venire non unum est; quia ad tribunal venit litigator, in tribunal vero praetor aut judex; cf. also Sen. Ep. 73, 14, deus ad homines venit, immo, quod propius est, in homines venit.)—
    b.
    The terminus, with ref. to the space traversed, to, even to, with or without usque, Quint. 10, 7, 16: ingurgitavit usque ad imum gutturem, Naev. ap. Non. 207, 20 (Rib. Com. Rel. p. 30): dictator pervehitur usque ad oppidum, Naev. ap. Varr. L. L. 5, § 153 Mull. (B. Pun. p. 16 ed. Vahl.):

    via pejor ad usque Baii moenia,

    Hor. S. 1, 5, 96; 1, 1, 97:

    rigidum permanat frigus ad ossa,

    Lucr. 1, 355; 1, 969:

    cum sudor ad imos Manaret talos,

    Hor. S. 1, 9, 10:

    ut quantum posset, agmen ad mare extenderet,

    Curt. 3, 9, 10:

    laeva pars ad pectus est nuda,

    id. 6, 5, 27 al. —Hence the Plinian expression, petere aliquid (usque) ad aliquem, to seek something everywhere, even with one:

    ut ad Aethiopas usque peteretur,

    Plin. 36, 6, 9, § 51 (where Jan now reads ab Aethiopia); so,

    vestis ad Seras peti,

    id. 12, 1, 1.— Trop.:

    si quid poscam, usque ad ravim poscam,

    Plaut. Aul. 2, 5, 10:

    deverberasse usque ad necem,

    Ter. Phorm. 2, 2, 13;

    without usque: hic ad incitas redactus,

    Plaut. Trin. 2, 4, 136; 4, 2, 52; id. Poen. 4, 2, 85; illud ad incitas cum redit atque internecionem, Lucil. ap. Non. 123, 20:

    virgis ad necem caedi,

    Cic. Verr. 2, 3, 29, § 70; so Hor. S. 1, 2, 42; Liv. 24, 38, 9; Tac. A. 11, 37; Suet. Ner. 26; id. Dom. 8 al.
    3.
    Nearness or proximity in gen. = apud, near to, by, at, close by (in anteclass. per. very freq.; not rare later, esp. in the historians): pendent peniculamenta unum ad quemque pedum, trains are suspended at each foot, Enn. ap. Non. 149, 33 (Ann. v. 363 ed. Vahl.):

    ut in servitute hic ad suum maneat patrem,

    Plaut. Capt. prol. 49; cf. id. ib. 2, 3, 98;

    3, 5, 41: sol quasi flagitator astat usque ad ostium,

    stands like a creditor continually at the door, id. Most. 3, 2, 81 (cf. with same force, Att. ap. Non. 522, 25;

    apud ipsum astas): ad foris adsistere,

    Cic. Verr. 1, 66; id. Arch. 24:

    astiterunt ad januam,

    Vulg. Act. 10, 17:

    non adest ad exercitum,

    Plaut. Am. 1, 3, 6; cf. ib. prol. 133:

    aderant ad spectaculum istud,

    Vulg. Luc. 23, 48: has (testas) e fenestris in caput Deiciunt, qui prope ad ostium adspiraverunt, Lucil. ap. Non. 288, 31:

    et nec opinanti Mors ad caput adstitit,

    Lucr. 3, 959:

    quod Romanis ad manum domi supplementum esset,

    at hand, Liv. 9, 19, 6:

    haec arma habere ad manum,

    Quint. 12, 5, 1:

    dominum esse ad villam,

    Cic. Sull. 20; so id. Verr. 2, 21:

    errantem ad flumina,

    Verg. E. 6, 64; Tib. 1, 10, 38; Plin. 7, 2, § 12; Vitr. 7, 14; 7, 12; and ellipt. (cf. supra, 2. g):

    pecunia utinam ad Opis maneret!

    Cic. Phil. 1, 17.—Even of persons:

    qui primum pilum ad Caesarem duxerat (for apud),

    Caes. B. G. 6, 38; so id. ib. 1, 31; 3, 9; 5, 53; 7, 5; id. B. C. 3, 60:

    ad inferos poenas parricidii luent,

    among, Cic. Phil. 14, 13:

    neque segnius ad hostes bellum apparatur,

    Liv. 7, 7, 4: pugna ad Trebiam, ad Trasimenum, ad Cannas, etc., for which Liv. also uses the gen.:

    si Trasimeni quam Trebiae, si Cannarum quam Trasimeni pugna nobilior esset, 23, 43, 4.—Sometimes used to form the name of a place, although written separately, e. g. ad Murcim,

    Varr. L. L. 5, § 154:

    villa ad Gallinas, a villa on the Flaminian Way,

    Plin. 15, 30, 40, § 37: ad urbem esse (of generals), to remain outside the city (Rome) until permission was given for a triumph:

    “Esse ad urbem dicebantur, qui cum potestate provinciali aut nuper e provincia revertissent, aut nondum in provinciam profecti essent... solebant autem, qui ob res in provincia gestas triumphum peterent, extra urbem exspectare, donec, lege lata, triumphantes urbem introire possent,”

    Manut. ad Cic. Fam. 3, 8.—So sometimes with names of towns and verbs of rest:

    pons, qui erat ad Genavam,

    Caes. B. G. 1, 7:

    ad Tibur mortem patri minatus est,

    Cic. Phil. 6, 4, 10:

    conchas ad Caietam legunt,

    id. Or. 2, 6:

    ad forum esse,

    to be at the market, Plaut. Ps. 4, 7, 136; id. Most. 3, 2, 158; cf. Ter. Ph. 4, 2, 8; id. And. 1, 5, 19.—Hence, adverb., ad dextram (sc. manum, partem), ad laevam, ad sinistram, to the right, to the left, or on the right, on the left:

    ad dextram,

    Att. Rib. Trag. Rel. p. 225; Plaut. Poen. 3, 4, 1; Ter. Ad. 4, 2, 44; Cic. Univ. 13; Caes. B. C. 1, 69:

    ad laevam,

    Enn. Rib. Trag. Rel. p. 51; Att. ib. p. 217: ad sinistram, Ter. [p. 28] Ad. 4, 2, 43 al.:

    ad dextram... ad laevam,

    Liv. 40, 6;

    and with an ordinal number: cum plebes ad tertium milliarium consedisset,

    at the third milestone, Cic. Brut. 14, 54, esp. freq. with lapis:

    sepultus ad quintum lapidem,

    Nep. Att. 22, 4; so Liv. 3, 69 al.; Tac. H. 3, 18; 4, 60 (with apud, Ann. 1, 45; 3, 45; 15, 60) al.; cf. Rudd. II. p. 287.
    B.
    In time, analogous to the relations given in A.
    1.
    Direction toward, i. e. approach to a definite point of time, about, toward:

    domum reductus ad vesperum,

    toward evening, Cic. Lael. 3, 12:

    cum ad hiemem me ex Cilicia recepissem,

    toward winter, id. Fam. 3, 7.—
    2.
    The limit or boundary to which a space of time extends, with and without usque, till, until, to, even to, up to:

    ego ad illud frugi usque et probus fui,

    Plaut. Most. 1, 2, 53:

    philosophia jacuit usque ad hanc aetatem,

    Cic. Tusc. 1, 3, 5; id. de Sen. 14:

    quid si hic manebo potius ad meridiem,

    Plaut. Most. 3, 1, 55; so id. Men. 5, 7, 33; id. Ps. 1, 5, 116; id. As. 2, 1, 5:

    ad multam noctem,

    Cic. de Sen. 14:

    Sophocles ad summam senectutem tragoedias fecit,

    id. ib. 2; cf. id. Rep. 1, 1:

    Alexandream se proficisci velle dixit (Aratus) remque integram ad reditum suum jussit esse,

    id. Off. 2, 23, 82:

    bestiae ex se natos amant ad quoddam tempus,

    id. Lael. 8; so id. de Sen. 6; id. Somn. Sc. 1 al. —And with ab or ab-usque, to desig. the whole period of time passed away:

    ab hora octava ad vesperum secreto collocuti sumus,

    Cic. Att. 7, 8:

    usque ab aurora ad hoc diei,

    Plaut. Poen. 1, 2, 8.—
    3.
    Coincidence with a point of time, at, on, in, by:

    praesto fuit ad horam destinatam,

    at the appointed hour, Cic. Tusc. 5, 22:

    admonuit ut pecuniam ad diem solverent,

    on the day of payment, id. Att. 16, 16 A:

    nostra ad diem dictam fient,

    id. Fam. 16, 10, 4; cf. id. Verr. 2, 2, 5: ad lucem denique arte et graviter dormitare coepisse, at (not toward) daybreak, id. Div. 1, 28, 59; so id. Att. 1, 3, 2; 1, 4, 3; id. Fin. 2, 31, 103; id. Brut. 97, 313:

    ad id tempus,

    Caes. B. C. 1, 24; Sall. J. 70, 5; Tac. A. 15, 60; Suet. Aug. 87; Domit. 17, 21 al.
    C.
    The relations of number.
    1.
    An approximation to a sum designated, near, near to, almost, about, toward (cf. Gr. epi, pros with acc. and the Fr. pres de, a peu pres, presque) = circiter (Hand, Turs. I. p. 102):

    ad quadraginta eam posse emi minas,

    Plaut. Ep. 2, 2, 111:

    nummorum Philippum ad tria milia,

    id. Trin. 1, 2, 115; sometimes with quasi added:

    quasi ad quadraginta minas,

    as it were about, id. Most. 3, 1, 95; so Ter. Heaut. 1, 1, 93:

    sane frequentes fuimus omnino ad ducentos,

    Cic. Q. Fr. 2, 1:

    cum annos ad quadraginta natus esset,

    id. Clu. 40, 110:

    ad hominum milia decem,

    Caes. B. G. 1, 4:

    oppida numero ad duodecim, vicos ad quadringentos,

    id. ib. 1, 5.—In the histt. and post-Aug. authors ad is added adverbially in this sense (contrary to Gr. usage, by which amphi, peri, and eis with numerals retain their power as prepositions): ad binum milium numero utrinque sauciis factis, Sisenn. ap. Non. 80, 4:

    occisis ad hominum milibus quattuor,

    Caes. B. G. 2, 33:

    ad duorum milium numero ceciderunt,

    id. B. C. 3, 53:

    ad duo milia et trecenti occisi,

    Liv. 10, 17, 8; so id. 27, 12, 16; Suet. Caes. 20; cf. Rudd. II. p. 334.—
    2.
    The terminus, the limit, to, unto, even to, a designated number (rare):

    ranam luridam conicere in aquam usque quo ad tertiam partem decoxeris,

    Varr. R. R. 1, 2, 26; cf. App. Herb. 41:

    aedem Junonis ad partem dimidiam detegit,

    even to the half, Liv. 42, 3, 2:

    miles (viaticum) ad assem perdiderat,

    to a farthing, to the last farthing, Hor. Ep. 2, 2, 27; Plin. Ep. 1, 15:

    quid ad denarium solveretur,

    Cic. Quint. 4.—The phrase omnes ad unum or ad unum omnes, or simply ad unum, means lit. all to one, i. e. all together, all without exception; Gr. hoi kath hena pantes (therefore the gender of unum is changed according to that of omnes): praetor omnes extra castra, ut stercus, foras ejecit ad unum, Lucil. ap. Non. 394, 22:

    de amicitia omnes ad unum idem sentiunt,

    Cic. Lael. 23:

    ad unum omnes cum ipso duce occisi sunt,

    Curt. 4, 1, 22 al.:

    naves Rhodias afflixit ita, ut ad unam omnes constratae eliderentur,

    Caes. B. C. 3, 27; onerariae omnes ad unam a nobis sunt exceptae, Cic. Fam. 12, 14 (cf. in Gr. hoi kath hena; in Hebr., Exod. 14, 28).— Ad unum without omnes:

    ego eam sententiam dixi, cui sunt assensi ad unum,

    Cic. Fam. 10, 16:

    Juppiter omnipotens si nondum exosus ad unum Trojanos,

    Verg. A. 5, 687.
    D.
    In the manifold relations of one object to another.
    1.
    That in respect of or in regard to which a thing avails, happens, or is true or important, with regard to, in respect of, in relation to, as to, to, in.
    a.
    With verbs:

    ad omnia alia aetate sapimus rectius,

    in respect to all other things we grow wiser by age, Ter. Ad. 5, 3, 45:

    numquam ita quisquam bene ad vitam fuat,

    id. ib. 5, 4, 1:

    nil ibi libatum de toto corpore (mortui) cernas ad speciem, nil ad pondus,

    that nothing is lost in form or weight, Lucr. 3, 214; cf. id. 5, 570; Cic. Verr. 2, 1, 21, § 58; id. Mur. 13, 29: illi regi Cyro subest, ad immutandi animi licentiam, crudelissimus ille Phalaris, in that Cyrus, in regard to the liberty of changing his disposition (i. e. not in reality, but inasmuch as he is at liberty to lay aside his good character, and assume that of a tyrant), there is concealed another cruel Phalaris, Cic. Rep. 1, 28:

    nil est ad nos,

    is nothing to us, concerns us not, Lucr. 3, 830; 3, 845:

    nil ad me attinet,

    Ter. Ad. 1, 2, 54:

    nihil ad rem pertinet,

    Cic. Caecin. 58;

    and in the same sense elliptically: nihil ad Epicurum,

    id. Fin. 1, 2, 5; id. Pis. 68:

    Quid ad praetorem?

    id. Verr. 1, 116 (this usage is not to be confounded with that under 4.).—
    b.
    With adjectives:

    ad has res perspicax,

    Ter. Heaut. 2, 3, 129:

    virum ad cetera egregium,

    Liv. 37, 7, 15:

    auxiliaribus ad pugnam non multum Crassus confidebat,

    Caes. B. G. 3, 25:

    ejus frater aliquantum ad rem est avidior,

    Ter. Eun. 1, 2, 51; cf. id. And. 1, 2, 21; id. Heaut. 2, 3, 129:

    ut sit potior, qui prior ad dandum est,

    id. Phorm. 3, 2, 48:

    difficilis (res) ad credendum,

    Lucr. 2, 1027:

    ad rationem sollertiamque praestantior,

    Cic. N. D. 2, 62; so id. Leg. 2, 13, 33; id. Fin. 2, 20, 63; id. Rosc. Am. 30, 85; id. Font. 15; id. Cat. 1, 5, 12; id. de Or. 1, 25, 113; 1, 32, 146; 2, 49, 200; id. Fam. 3, 1, 1; Liv. 9, 16, 13; Tac. A. 12, 54 al.—
    c.
    With nouns:

    prius quam tuum, ut sese habeat, animum ad nuptias perspexerit,

    before he knew your feeling in regard to the marriage, Ter. And. 2, 3, 4 (cf. Gr. hopôs echei tis pros ti):

    mentis ad omnia caecitas,

    Cic. Tusc. 3, 5, 11:

    magna vis est fortunae in utramque partem vel ad secundas res vel ad adversas,

    id. Off. 2, 6; so id. Par. 1:

    ad cetera paene gemelli,

    Hor. Ep. 1, 10, 3.—So with acc. of gerund instead of the gen. from the same vb.:

    facultas ad scribendum, instead of scribendi,

    Cic. Font. 6;

    facultas ad agendum,

    id. de Imp. Pomp. 1, 2: cf. Rudd. II. p. 245.—
    d.
    In gramm.: nomina ad aliquid dicta, nouns used in relation to something, i. e. which derive their significance from their relation to another object: quae non possunt intellegi sola, ut pater, mater;

    jungunt enim sibi et illa propter quae intelleguntur,

    Charis. 129 P.; cf. Prisc. 580 ib.—
    2.
    With words denoting measure, weight, manner, model, rule, etc., both prop. and fig., according to, agreeably to, after (Gr. kata, pros):

    columnas ad perpendiculum exigere,

    Cic. Mur. 77:

    taleis ferreis ad certum pondus examinatis,

    Caes. B. G. 5, 12: facta sunt ad certam formam. Lucr. 2, 379:

    ad amussim non est numerus,

    Varr. 2, 1, 26:

    ad imaginem facere,

    Vulg. Gen. 1, 26:

    ad cursus lunae describit annum,

    Liv. 1, 19:

    omnia ad diem facta sunt,

    Caes. B. G. 2, 5:

    Id ad similitudinem panis efficiebant,

    id. B. C. 3, 48; Vulg. Gen. 1, 26; id. Jac. 3, 9:

    ad aequos flexus,

    at equal angles, Lucr. 4, 323: quasi ad tornum levantur, to or by the lathe, id. 4, 361:

    turres ad altitudiem valli,

    Caes. B. G. 5, 42; Liv. 39, 6:

    ad eandem crassitudinem structi,

    id. 44, 11:

    ad speciem cancellorum scenicorum,

    with the appearance of, like, Varr. R. R. 3, 5, 8:

    stagnum maris instar, circumseptum aedificiis ad urbium speciem,

    Suet. Ner. 31:

    lascivum pecus ludens ad cantum,

    Liv. Andron. Rib. Trag. Rel. p. 1:

    canere ad tibiam,

    Cic. Tusc. 4, 2: canere ad tibicinem, id. ib. 1, 2 (cf.:

    in numerum ludere,

    Verg. E. 6, 28; id. G. 4, 175):

    quod ad Aristophanis lucernam lucubravi,

    Varr. L. L. 5, § 9 Mull.: carmen castigare ad unguem, to perfection (v. unguis), Hor. A. P. 294:

    ad unguem factus homo,

    a perfect gentleman, id. S. 1, 5, 32 (cf. id. ib. 2, 7, 86):

    ad istorum normam sapientes,

    Cic. Lael. 5, 18; id. Mur. 3:

    Cyrus non ad historiae fidem scriptus, sed ad effigiem justi imperii,

    id. Q. Fr. 1, 1, 8:

    exercemur in venando ad similitudinem bellicae disciplinae,

    id. N. D. 2, 64, 161: so,

    ad simulacrum,

    Liv. 40, 6:

    ad Punica ingenia,

    id. 21, 22:

    ad L. Crassi eloquentiam,

    Cic. Var. Fragm. 8:

    omnia fient ad verum,

    Juv. 6, 324:

    quid aut ad naturam aut contra sit,

    Cic. Fin. 1, 9, 30:

    ad hunc modum institutus est,

    id. Tusc. 2, 3; Caes. B. G. 2, 31; 3, 13:

    ad eundem istunc modum,

    Ter. Ad. 3, 3, 70:

    quem ad modum, q. v.: ad istam faciem est morbus, qui me macerat,

    of that kind, Plaut. Cist. 1, 1, 73; id. Merc. 2, 3, 90; cf.

    91: cujus ad arbitrium copia materiai cogitur,

    Lucr. 2, 281:

    ad eorum arbitrium et nutum totos se fingunt,

    to their will and pleasure, Cic. Or. 8, 24; id. Quint. 71:

    ad P. Lentuli auctoritatem Roma contendit,

    id. Rab. Post. 21:

    aliae sunt legati partes, aliae imperatoris: alter omnia agere ad praescriptum, alter libere ad summam rerum consulere debet,

    Caes. B. C. 3, 51:

    rebus ad voluntatem nostram fluentibus,

    Cic. Off. 1, 26:

    rem ad illorum libidinem judicarunt,

    id. Font. 36:

    ad vulgi opinionem,

    id. Off. 3, 21.—So in later Lat. with instar:

    ad instar castrorum,

    Just. 36, 3, 2:

    scoparum,

    App. M. 9, p. 232:

    speculi,

    id. ib. 2, p. 118: ad hoc instar mundi, id. de Mundo, p. 72.—Sometimes, but very rarely, ad is used absol. in this sense (so also very rarely kata with acc., Xen. Hell. 2, 3; Luc. Dial. Deor. 8): convertier ad nos, as we (are turned), Lucr. 4, 317:

    ad navis feratur,

    like ships, id. 4, 897 Munro. —With noun:

    ad specus angustiac vallium,

    like caves, Caes. B. C. 3, 49.—Hence,
    3.
    With an object which is the cause or reason, in conformity to which, from which, or for which, any thing is or is done.
    a.
    The moving cause, according to, at, on, in consequence of:

    cetera pars animae paret et ad numen mentis momenque movetur,

    Lucr. 3, 144:

    ad horum preces in Boeotiam duxit,

    on their entreaty, Liv. 42, 67, 12: ad ea Caesar veniam ipsique et conjugi et fratribus tribuit, in consequence of or upon this, he, etc., Tac. Ann. 12, 37.—
    b.
    The final cause, or the object, end, or aim, for the attainment of which any thing,
    (α).
    is done,
    (β).
    is designed, or,
    (γ).
    is fitted or adapted (very freq.), to, for, in order to.
    (α).
    Seque ad ludos jam inde abhinc exerceant, Pac. ap. Charis. p. 175 P. (Rib. Trag. Rel. p. 80):

    venimus coctum ad nuptias,

    in order to cook for the wedding, Plaut. Aul. 3, 2, 15:

    omnis ad perniciem instructa domus,

    id. Bacch. 3, 1, 6; cf. Ter. Heaut. 3, 1, 41; Liv. 1, 54:

    cum fingis falsas causas ad discordiam,

    in order to produce dissension, Ter. Hec. 4, 4, 71:

    quantam fenestram ad nequitiam patefeceris,

    id. Heaut. 3, 1, 72:

    utrum ille, qui postulat legatum ad tantum bellum, quem velit, idoneus non est, qui impetret, cum ceteri ad expilandos socios diripiendasque provincias, quos voluerunt, legatos eduxerint,

    Cic. de Imp. Pomp. 19, 57:

    ego vitam quoad putabo tua interesse, aut ad spem servandam esse, retinebo,

    for hope, id. Q. Fr. 1, 4; id. Fam. 5, 17:

    haec juventutem, ubi familiares opes defecerant, ad facinora incendebant,

    Sall. C. 13, 4:

    ad speciem atque ad usurpationem vetustatis,

    Cic. Agr. 2, 12, 31; Suet. Caes. 67:

    paucis ad speciem tabernaculis relictis,

    for appearance, Caes. B. C. 2, 35; so id. ib. 2, 41; id. B. G. 1, 51.—
    (β).
    Aut equos alere aut canes ad venandum. Ter. And. 1, 1, 30:

    ingenio egregie ad miseriam natus sum,

    id. Heaut. 3, 1, 11;

    (in the same sense: in rem,

    Hor. C. 1, 27, 1, and the dat., Ter. Ad. 4, 2, 6):

    ad cursum equum, ad arandum bovem, ad indagandum canem,

    Cic. Fin. 2, 13, 40:

    ad frena leones,

    Verg. A. 10, 253:

    delecto ad naves milite,

    marines, Liv. 22, 19 Weissenb.:

    servos ad remum,

    rowers, id. 34, 6; and:

    servos ad militiam emendos,

    id. 22, 61, 2:

    comparasti ad lecticam homines,

    Cat. 10, 16:

    Lygdamus ad cyathos,

    Prop. 4, 8, 37; cf.:

    puer ad cyathum statuetur,

    Hor. C. 1, 29, 8.—
    (γ).
    Quae oportet Signa esse [p. 29] ad salutem, omnia huic osse video, everything indicative of prosperity I see in him, Ter. And. 3, 2, 2:

    haec sunt ad virtutem omnia,

    id. Heaut. 1, 2, 33:

    causa ad objurgandum,

    id. And. 1, 1, 123:

    argumentum ad scribendum,

    Cic. Att. 9, 7 (in both examples instead of the gen. of gerund., cf. Rudd. II. p. 245):

    vinum murteum est ad alvum crudam,

    Cato R. R. 125:

    nulla res tantum ad dicendum proficit, quantum scriptio,

    Cic. Brut. 24:

    reliquis rebus, quae sunt ad incendia,

    Caes. B. C. 3, 101 al. —So with the adjectives idoneus, utilis, aptus, instead of the dat.:

    homines ad hanc rem idoneos,

    Plaut. Poen. 3, 2, 6:

    calcei habiles et apti ad pedem,

    Cic. de Or. 1, 54, 231:

    orator aptus tamen ad dicendum,

    id. Tusc. 1, 3, 5:

    sus est ad vescendum hominibus apta,

    id. N. D. 2, 64, 160:

    homo ad nullam rem utilis,

    id. Off. 3, 6:

    ad segetes ingeniosus ager,

    Ov. F. 4, 684.—(Upon the connection of ad with the gerund. v. Zumpt, § 666; Rudd. II. p. 261.)—
    4.
    Comparison (since that with which a thing is compared is considered as an object to which the thing compared is brought near for the sake of comparison), to, compared to or with, in comparison with:

    ad sapientiam hujus ille (Thales) nimius nugator fuit,

    Plaut. Capt. 2, 2, 25; id. Trin. 3, 2, 100:

    ne comparandus hic quidem ad illum'st,

    Ter. Eun. 4, 4, 14; 2, 3, 69:

    terra ad universi caeli complexum,

    compared with the whole extent of the heavens, Cic. Tusc. 1, 17, 40:

    homini non ad cetera Punica ingenia callido,

    Liv. 22, 22, 15:

    at nihil ad nostram hanc,

    nothing in comparison with, Ter. Eun. 2, 3, 70; so Cic. Deiot. 8, 24; and id. de Or. 2, 6, 25.
    E.
    Adverbial phrases with ad.
    1.
    Ad omnia, withal, to crown all:

    ingentem vim peditum equitumque venire: ex India elephantos: ad omnia tantum advehi auri, etc.,

    Liv. 35, 32, 4.—
    2.
    Ad hoc and ad haec (in the historians, esp. from the time of Livy, and in authors after the Aug. per.), = praeterea, insuper, moreover, besides, in addition, epi toutois:

    nam quicumque impudicus, adulter, ganeo, etc.: praeterea omnes undique parricidae, etc.: ad hoc, quos manus atque lingua perjurio aut sanguine civili alebat: postremo omnes, quos, etc.,

    Sall. C. 14, 2 and 3:

    his opinionibus inflato animo, ad hoc vitio quoque ingenii vehemens,

    Liv. 6, 11, 6; 42, 1, 1; Tac. H. 1, 6; Suet. Aug. 22 al.—
    3.
    Ad id quod, beside that (very rare):

    ad id quod sua sponte satis conlectum animorum erat, indignitate etiam Romani accendebantur,

    Liv. 3, 62, 1; so 44, 37, 12.—
    4.
    Ad tempus.
    a.
    At a definite, fixed time, Cic. Att. 13, 45; Liv. 38, 25, 3.—
    b.
    At a fit, appropriate time, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; Liv. 1, 7, 13.—
    c.
    For some time, for a short time, Cic. Off. 1, 8, 27; id. Lael. 15, 53; Liv. 21, 25, 14.—
    d.
    According to circumstances, Cic. Planc. 30, 74; id. Cael. 6, 13; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9.—
    5.
    Ad praesens (for the most part only in post-Aug. writers).
    a.
    For the moment, for a short time, Cic. Fam. 12, 8; Plin. 8, 22, 34; Tac. A. 4, 21.—
    b.
    At present, now, Tac. A. 16, 5; id. H. 1, 44.—So, ad praesentiam, Tac. A. 11, 8.—
    6.
    Ad locum, on the spot:

    ut ad locum miles esset paratus,

    Liv. 27, 27, 2.—
    7.
    Ad verbum, word for word, literally, Cic. Fin. 1, 2, 4; id. de Or. 1, 34, 157; id. Ac. 2, 44, 135 al.—
    8.
    Ad summam.
    a.
    On the whole, generally, in general, Cic. Fam. 14, 14, 3; id. Att. 14, 1; Suet. Aug. 71.—
    b.
    In a word, in short, Cic. Off. 1, 41, 149; Hor. Ep. 1, 1, 106. —
    9.
    Ad extremum, ad ultimum, ad postremum.
    a.
    At the end, finally, at last.
    (α).
    Of place, at the extremity, extreme point, top, etc.:

    missile telum hastili abiegno et cetera tereti, praeterquam ad extremum, unde ferrum exstabat,

    Liv. 21, 8, 10.—
    (β).
    Of time = telos de, at last, finally:

    ibi ad postremum cedit miles,

    Plaut. Aul. 3, 5, 52; so id. Poen. 4, 2, 22; Cic. Off. 3, 23, 89; id. Phil. 13, 20, 45; Caes. B. G. 7, 53; Liv. 30, 15, 4 al.— Hence,
    (γ).
    of order, finally, lastly, = denique: inventa componere; tum ornare oratione; post memoria sepire;

    ad extremum agere cum dignitate,

    Cic. de Or. 1, 31, 142.—
    b.
    In Liv., to the last degree, quite: improbus homo, sed non ad extremum perditus, 23, 2, 3; cf.:

    consilii scelerati, sed non ad ultimum dementis,

    id. 28, 28, 8.—
    10.
    Quem ad finem? To what limit? How far? Cic. Cat. 1, 1; id. Verr. 5, 75.—
    11.
    Quem ad modum, v. sub h. v.
    a.
    Ad (v. ab, ex, in, etc.) is not repeated like some other prepositions with interrog. and relative pronouns, after nouns or demonstrative pronouns:

    traducis cogitationes meas ad voluptates. Quas? corporis credo,

    Cic. Tusc. 3, 17, 37 (ubi v. Kuhner).—
    b.
    Ad is sometimes placed after its substantive:

    quam ad,

    Ter. Phorm. 3, 2, 39:

    senatus, quos ad soleret, referendum censuit,

    Cic. N. D. 2, 4:

    ripam ad Araxis,

    Tac. Ann. 12, 51;

    or between subst. and adj.: augendam ad invidiam,

    id. ib. 12, 8.—
    c.
    The compound adque for et ad (like exque, eque, and, poet., aque) is denied by Moser, Cic. Rep. 2, 15, p. 248, and he reads instead of ad humanitatem adque mansuetudinem of the MSS., hum. atque mans. But adque, in acc. with later usage, is restored by Hand in App. M. 10, p. 247, adque haec omnia oboediebam for atque; and in Plaut. Capt. 2, 3, 9, utroque vorsum rectum'st ingenium meum, ad se adque illum, is now read, ad te atque ad illum (Fleck., Brix).
    II.
    In composition.
    A.
    Form. According to the usual orthography, the d of the ad remains unchanged before vowels, and before b, d, h, m, v: adbibo, adduco, adhibeo, admoveo, advenio; it is assimilated to c, f, g, l, n, p, r, s, t: accipio, affigo, aggero, allabor, annumero, appello, arripio, assumo, attineo; before g and s it sometimes disappears: agnosco, aspicio, asto: and before qu it passes into c: acquiro, acquiesco.—But later philologists, supported by old inscriptions and good MSS., have mostly adopted the following forms: ad before j, h, b, d, f, m, n, q, v; ac before c, sometimes, but less well, before q; ag and also ad before g; a before gn, sp, sc, st; ad and also al before l; ad rather than an before n; ap and sometimes ad before p; ad and also ar before r; ad and also as before s; at and sometimes ad before t. In this work the old orthography has commonly been retained for the sake of convenient reference, but the better form in any case is indicated.—
    B.
    Signif. In English up often denotes approach, and in many instances will give the force of ad as a prefix both in its local and in its figurative sense.
    1.
    Local.
    a.
    To, toward: affero, accurro, accipio ( to one's self).—
    b.
    At, by: astare, adesse.—
    c.
    On, upon, against: accumbo, attero.—
    d.
    Up (cf. de- = down, as in deicio, decido): attollo, ascendo, adsurgo.—
    2.
    Fig.
    a.
    To: adjudico, adsentior.—
    b.
    At or on: admiror, adludo.—
    c.
    Denoting conformity to, or comparison with: affiguro, adaequo.—
    d.
    Denoting addition, increase (cf. ab, de, and ex as prefixes to denote privation): addoceo, adposco.—
    e.
    Hence, denoting intensity: adamo, adimpleo, aduro, and perhaps agnosco.—
    f.
    Denoting the coming to an act or state, and hence commencement: addubito, addormio, adquiesco, adlubesco, advesperascit. See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 74-134.

    Lewis & Short latin dictionary > ad

См. также в других словарях:

  • seek after — phrasal 1. : to attempt to find, take, or make use of these marsh buffaloes are much sought after Wilfred Thesiger 2. : to desire the presence or companionship of : court, pursue was much soug …   Useful english dictionary

  • seek after — Seek, search for, seek for, look for, look after, try to find, make pursuit of, attempt to find …   New dictionary of synonyms

  • seek after — look for; chase after; search for …   English contemporary dictionary

  • To seek after — Seek Seek, v. i. To make search or inquiry; to endeavor to make discovery. [1913 Webster] Seek ye out of the book of the Lord, and read. Isa. xxxiv. 16. [1913 Webster] {To seek}, needing to seek or search; hence, unprepared. Unpracticed,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Seek — Seek, v. i. To make search or inquiry; to endeavor to make discovery. [1913 Webster] Seek ye out of the book of the Lord, and read. Isa. xxxiv. 16. [1913 Webster] {To seek}, needing to seek or search; hence, unprepared. Unpracticed, unprepared,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • seek — [sēk] vt. sought, seeking [ME seken < OE secan, akin to OS sōkian, Ger suchen, ON sœkja < IE base * sāg , to track down, trace > L sagire, to scent out, perceive] 1. to try to find; search for; look for 2. to go to; resort to [to seek… …   English World dictionary

  • seek — /seek/, v., sought, seeking. v.t. 1. to go in search or quest of: to seek the truth. 2. to try to find or discover by searching or questioning: to seek the solution to a problem. 3. to try to obtain: to seek fame. 4. to try or attempt (usually… …   Universalium

  • seek — W1 [si:k] v past tense and past participle sought [so:t US so:t] [T] [: Old English; Origin: secan] 1.) formal to try to achieve or get something ▪ Do you think the President will seek re election ? seek refuge/asylum/shelter etc ▪ Thousands of… …   Dictionary of contemporary English

  • seek — [v1] look for be after, beat the bushes*, bird dog*, bob for, cast about, chase, comb, delve, delve for, dig for, dragnet, explore, fan, ferret out, fish, fish for*, follow, go after, gun for*, hunt, inquire, investigate, leave no stone unturned* …   New thesaurus

  • Seek — Seek, v. t. [imp. & p. p. {Sought}; p. pr. & vb. n. {Seeking}.] [OE. seken, AS. s[=e]can, s[=e]cean; akin to OS. s[=o]kian, LG. s[ o]ken, D. zoeken, OHG. suohhan, G. suchen, Icel. s[ae]kja, Sw. s[ o]ka, Dan. s[ o]ge, Goth. s[=o]kjan, and E. sake …   The Collaborative International Dictionary of English

  • seek — seek, *search, scour, hunt, comb, ferret out, ransack, rummage are comparable when they mean to look for or go in quest of in the hope of finding. Seek has become widely extended in application and may take as its object either a person or a… …   New Dictionary of Synonyms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»